İnce Çizgide savrulan Şiiri - Münzevi Ze ...

Yalnız bir adamım,
her gece geçmişi ellerimle tutmaya çalışırken
parmaklarımda kırılan sessizlikler,
dudaklarımda unutulmuş bir şarkı.

Sesim yağmurun altında,
dünyaya değmeden süzülen ince bir hıçkırık.
Çalar içten içe,
ama kimse duyamaz;
rüzgar bile susar yanımda.

Düşlerimde küçücük bir kadın vardı,
bakışları göğe yaslanmış,
unutuşa yakın bir mabed, dokunulmamış....

Onun hayali,
yumuşak bir battaniye gibiydi,
altında uyuduk sessizce
sonbaharın hıçkıran gecesi.

Adam,
gülüşüne dokunamadı,
ellerini ısıtamadı,
bir el gibi kaldı havada;
gökyüzüne sıkışmış,
hiç tutulmamış bir el.

Kadın,
sessizce başını ayırdı omzundan,
bir gölge gibi usulca,
sanki hiç orada olmamış...

Ve o günden sonra,
her akşam içimi çalan bir hüzün vardı,
sessizce başlayan,
sonra sessizce büyüyen.

Sesin geldi önce;
sonra birlikte sustuğumuz bir anı,
kırılmış, çatlamış, kanayan bir anı.
Anladım ki,
seninle geçen zaman,
benden daha ağır, daha fazlaydı.

Biz,
kırık bir bardakta,
yarım kalmış çay gibiydik.
Sen eksildin;
ben dökülmeden duramadım.

İsli bir sokak lambasıydım,
her gece aynı karanlığa yanıp tutuşan.
Gözlerin limansız bir gemiydi,
fırtınalara teslim olmuş,
beni unutan.

Sen,
sigaramın derin bir son nefesi,
ciğerlerimde aşkının yarısı soluyordum.
Ben hâlâ aynı saatte uyanıyorum,
yastıkta kalan gölgene sığınıyorum.

Gidişine son cümle kuramadım,
çünkü gülüşün duvarlarımı yırtıyor.
Ve her sabah biraz daha eksiliyorum,
kaybolan bir ışık gibi,
sessizliğe yenik düşen kelimelere yeniliyorum.

Her gece seninle dolan yastığım,
uykuya hasret,
kırık bir şarkının notaları.
Gölgem her köşede seni bekliyor,
saat aynı,
gecelerim aynı,
ama senin olmadığın yatak
biraz daha dar geliyor.

Belki de sevmek,
gökyüzünde yürüyen
ince bir ipte yürüyecek kadar kırılgan.
Hem tutmak,
hem bırakmak arasında kalan,
yarısı ışık yarısı gölge bir çizgi…
Ve ben,
o çizgide savrulan,
her gece biraz daha yıkılan,
yalnız bir adamım artık.