Akşamları sığındığı tek odalı evde
Sonsuz bir yalnızlıktı yüreğindeki
Sobasız çulsuz perdesiz kış geceleri
Gizli ve derin bir ağıttı gözlerindeki
Sabahlar hep uzaktı geceler boyu
Nerede sevdikleri diye sormuyordu artık
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta