yalnız; kendimle başlayan ve sönmekte olan aydınlığın
altında garip, bütün ihtişamını kaybetmiş şu yeryüzüne
bakışım konu olacaksa! gölgelere laf ettirmem, bilesin!
hani, tamda yeri gelmişken; usulca sokulan şu karanlık
bir inciye kapanmış istiridye gibi o kadar ıssız ve yavandır!
ben... kendimle başladım. nerede, kiminle biterim ve nasıl?
herkesten önce, kuşların vakti daha gelmeden uyanmış
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta