Yaktım mı Şiiri - Murat Ülkü

Yaktım mı sönük bir mumu diye bakma,
Gölgelerden medet umup, boşa yorulma.
Görülmesi gereken her şey, bekler ışıkta,
Yüreğinde taşıdığın o parlak akılla.

İhtiyaç duymaz değerin, bir el fenerine,
Gözler kapalı olsa da, erer menziline.
Kendi özünde saklıdır, o büyük parıltı,
Sunmaz kendini, zorla arayan kirli altı.

Ne mum tutmaya gerek var, ne de telaşa,
Saklı inci misali, çıkmaz ki her taşa.
Sen, sadece durduğun yerde, kendi ol, yeter,
Çünkü görülmeye layık olan, ışığıyla gelir.

Kimseyi arama boşuna, feneri elinde,
Parlayan o cevher, zaten senin içinde.
O içsel aydınlık, bir gün mutlaka doğar,
Ve tüm karanlıklara inat, kendiliğinden coşar.

Sana bakmak isteyen, zaten görecektir,
Işığını yaksan da yakmasan da, gelecektir.
Görülmeyi bekleyen, nuruyla ışığıyla parlar.
Kendi aslından başkasına eğilmez, bükülmez