Yaklaşıyoruz Şiiri - Yavuz Yılmaz 3

Gençliğimin düğmelerini iliklerken güneşten parlamış o belirsiz camda,
Bütün çocukluk heyecanlarımın alçak ve sebepsiz olduğunu düşündüm,
Orada bekliyordun, otobüslerin birleştiği, güneşin yüzüne mükemmel bir açıyla düştüğü o yerde,
Gülüyordun,
Kara bir cama beyaz bir çivi çakmış kadar,
Kırabiliyorsun,bütün neşesizlikleri.
Sana ulaştığımda, elimi omuzuna koyduğumda ve bir ateş parçası düştüğünde arkana..
Yaşlı yüzüne bakıp, daha çok genç olduğumuzu düşündüm.

Yıllar yaşlıydı, bir saldırıydı hayatımıza, gözlerimden hiç ayrılmamanı umuyordum,
Son dakikalarımızı kızgın ateşler dalgasına kapılarak yok olmamızı bilmeni istemiyordum,
Sıkı sıkıydı bu yüzden omuzuna sıkışım,
Beni şimdi affet..
Arkadan gelen dalgayı hissettiğinde, sana yalan söylüyordum,
Saçların hiçbir zaman kırmızıya çalmadı, hiç güneş kadar parlak olmadı,
Eskidendi, kabullenmelisin..
Çünkü senin saçının rengi artık hiç olmadığı kadar beyaz..
Karların büyülü anılarıyla kaplanmıştı.

Ne üzücü değil mi?
O karlar gibi eriyeceğiz birazdan..Yaklaştıkça bir burukluk yüreğime,
Sana yansıtamadığım arkanı dönüp baktırmak istemediğim o hissiyatsız gerçek,
Bir bombanın düşüşüydü, taşların savruluşuydu arkandan hissettiğin rüzgar aslında,
Ağlayarak, gözyaşlarımı kaldıracak bir hıçkırıkla ‘’ buradaki ışıklı geceleri hatırlayabiliyor musun? ’’..
Demek istemez miydim?
Hiç olmadığım kadar kayıtsızdım şu an.
Oysa biliyorum, o anı hatırlamak için arkanı dönmek isteyecektin..
İşte o an acı gerçeği görecektin..
Birazdan bizi yok edecek sarı bir ışığı.

Beni özleyecek misin?
Sen ellerimi tutup yüzüme karşı gülümserken bunu nasıl ithaf edebilirim?
Oysa şimdi bende gülüyorum, ölümün gelip çattığı anda, bana hep bir şey derdin hatırlar mısın?
‘’Hayatımda olduğun sürece güneşimsin’’.
O güneş şu an arkamızda. Isıtıyor yaşlanmış yüreğimizi..
Bütün hatalarımızdan kırgınlıklarımızdan öç alacak gibi bize yaklaşıyor..
Bu sarı ışığa renk kat ve benim gibi gül..
Çünkü ona yaklaşıyoruz..