Yakışmayan Şiiri - Hatem Çetinkaya

Senin sessiz gülüşün, sana hiç yakışmıyordu,
Serin sabahlara savrulan soluk bir kar tanesi gibi…
Benimse ellerim, esen rüzgârla ürperen yapraklar gibi üşürdü ,
Bana da sevmek sızılı bir sonbahar gibi yakışmıyordu belli ki…

Senin sessiz gülüşün, sönük bir notaydı sonsuz bir şarkıda,
Benim sevgim, kilitli sandıklarda saklanan solgun bir şiir...
Biz, aynı masalın iki düşkün yıldızı,
Yan yana ama yazgısı ayrı, yarım kalmış iki gölge gibi…

Zaman, zavallı yüzlerde zamansız solan bir iz,
Sözlerimizse savrulmuş sayfalarda sararmış bir mektup…
Sen güldükçe ben , sessizliğin içinde savruldum,
Ben sevdikçe sen, serin gecelere kaybolurdun…

Ve sonunda anladım ki…
Bazı duygular, bahçede solan bir gül gibi düşer insana,
Bazı hikâyeler baştan mühürlü ,
Zamanın içinde, sessiz bir gülüşte saklı kalırmış.