Yakın Isıkları Şiiri - Hakan Gümüş

Bize öğretilen her şeyin tersini yaşadık yıllarca,
Güven dediler, inandık; yalan çıktı baştan sona.
Sev dediler, sevdik; sonra terk edilmenin edebini öğrendik,
Kiminin adı vardı kalpte, kiminin sadece izi kaldı derinde.

Kalbimize kazınanları kimse görmedi,
Çünkü gülüyorduk hep; ağlarsak zayıf sanırlardı bizi.
Ama her tebessümün ardında sakladık bir haykırışı,
Ve her susuşta bir isyan duruyordu tam dilimizin ucunda.

Biz kolay sevmedik, kolay da vazgeçmedik kimseyi,
Ama kolay unutulduk; çünkü derin olanı herkes sevmezdi.
Adına gençlik denilen bu karmaşık masalda,
Ne prens olduk, ne prenses... sadece yarım kalan cümleydik bazen.

Aynı mahallede büyüyüp farklı hikâyelere düştük,
Kimi kendini buldu, kimi yokluğunda kayboldu durduk yere.
Ama hepimizin ortak bir acısı vardı: anlaşılmamak.
Sanki içimizdeki dili kimse çeviremedi bugüne dek.

O yüzden bir şarkı lazım şimdi, hepimizin söyleyeceği,
Bir cümle ki içimizi değil, sokakları bile titretmeli.
Bir söz ki artık gözyaşı değil, direnç taşımalı içimizden,
Çünkü biz sadece kırılmadık… yeniden kurulduk sessizce.

Yakın şarkıları şimdi, eller havaya değil yüreğe kalksın,
Telefon ışıkları değil, kalbin ışığı aydınlatsın meydanı.
Çünkü bu şarkı, sadece aşkı değil, direnişi de anlatır,
Sadece terk edilişi değil, yeniden ayağa kalkışı da yazdırır.

Sevda dediğin artık bir kişiyle yaşanmıyor sadece,
Bu devirde bir halk gibi seviyoruz, el ele, omuz omuza.
Sırtımızda geçmişin yükü, gözümüzde yarının umudu var,
Ve dilimizde bir şarkı: hem yaralı, hem özgür, hem bizden.

Unutma, biz kaybetmedik… sadece öğrendik neyin kıymetli olduğunu,
Bazen bir dostun omuzu, bazen bir sokak köşesi kadar sade.
Ama içimizde hâlâ yanıyor o ilk günün dürüst ateşi,
Kimseye göstermesek de, biz birbirimizi biliriz aslında.

Yakın şarkıları şimdi, bu sadece bir melodi değil,
Bu bir çağrı, bir meydan, bir gözyaşı ve bir kahkaha birlikte.
Bağır bağır söylenmeli bu sözler, korkmadan, saklamadan,
Çünkü bu kez sadece kendimiz için değil, birbirimiz için haykırmalıyız!