Yağmurun Sevinci Şiiri - Can Kağızmanlı

Nasıl bir platoniklikti bu,
Adını, şeklini bilmediğin birine aşık olmak,
Aylarca kahrını çekip sızlanmak,yer yer ağlamak
Şafak saymak gözleriyle buluşacağı o yağmurlu sonbahara.

Değermiydi bu kadar ızdıraba kedere
Değermiydi herşeyi bırakıp bir o nu sevmeye
Hayatına kıstaslar getiren bu zorba bebeye
Değermiydi?

Hayaller kurmak kimi zaman
Bir masal kahramanı üretmek beyninin derinliklerinde
Adını yağmurla gelen güneş koymak
Unutmak bazen doğacak güneşi,sisli bulutlarla kararmak
Bir kahramanın yok olma tedirginliğini yaşamak
Bir deli platoniklik
Kararan bulutları bir şimşek çığlığıyla,
Ağartacak günü beklemek.
Kolay mı anne olmak?

Annem!
Benimle birlikte ızdırap ve dertler büyütmek içinden
Yarının ben oldum,dün çektiğini unuttun bile
Karanlıkları sabırla bekledin bir gün güneş doğar diye
Ve o güneşli sonbahar özlemiyle
Şemsiyeler tuttun binbir şekilde yanan yüreğinle.

Ekinlerin hasat edildiği bir günde kavuştun aşkına
Yeni bir fidan ektin toplumun umut dağına
Gözyaşlarınla besledin kurak yazlarda
Yediğinden kıstın sevgini ektin toprağıma
Karşılıksız sevgiyi sen öğrettin bana.

Filizlerim belirdi ışığını eksik etmedin
Gece karanlığında titreyen nefesini diledim
Sarardım çok zaman ninnilerinle köklendim
Varlığında meyve veren bir ağaç oldum.

Kıssa metrajlı aşklar yaşadım kimi zaman
Hiçbiri olmadı güzel senden
Karşılıksız sevgiyi tatmışım evelden
Bu platoniklik büyük bir aşka dönüştü annem.