Yağmur yağarken Şiiri - Ümit Uzunhasanoğlu

Bir türlü dinmiyordu, 
Şehrimdeki yağmur. 
Belli sen orada ağlıyordun, şehir burada. 
Yanlızdım, yanlızlığımı bilmiyordum. 
Seni benimle sanıyordum oysa. 

Bu kara bulutlar kederin miydi?  
Bu kabaran deniz, tarifsiz öfken, 
Sen miydin her güneş batarken 
Bana seslenen?  
Nasıl umutlarla gelmiştim yanıbaşına, 
En güzel şarkıları söyleyecek, 
En kokulu çiçekleri getirecektim sana. 
En güzel balıkları tutacak, öpecek, atacaktım denize. 
Şehrimin insanlarını anlatacaktım 
Neşeli, kederli hikayelerini. 

Seni ben güneşli gözlerle bırakmıştım giderken. 
Oysa sen;  
Duvarları dökülmüş köhne bir evden, 
İçindeki acıyı kimselere bölmeden 
Olmayan bir terminalde 
Gelmeyecek bir yolcuyu bekliyorsun. 
Bense artık önemsizim herkesten.