Yağmur Adam Şiiri - Serkan Erkan

Ben yağmur adam…
Âdem ve Havva aşkına boşalan,
Yasak elmayı dalından koparan,
Ben yağmur adam…

Gözlerinde şimşekler çakan,
Düştüğü toprağı ıslatan.
Yediverenleri dalında koklayan,
Ben yağmur adam…

Hangi mevsimin gözyaşlarına karıştım,
Hangi vuslat beni dağıttı sılaya vurdum.
Bedenime kor düştü anam,
İçime karlar yağdı ben ateşinde eridim.

Ne bir yudum su olabildim,
Ne gönle çağlayan.
Zerrelerim çözüldü ben dudaklarından silindim,
Bir harika-i sevda ile agmak istedim.

Ve kaybolup asumana karışmak,
Çimlendiğin ovalara ulaşmak.
İnce beline kavs-ı kuzah takmak,
Çarh etmeden üstüne gürlemek.

Olmadı, yapamadık…
Ne ben içindeki yangına aman olabildim,
Ne sen leyal-i hasrette yağmura hem-hal olabildin.
Düşemedim gamzelerine berf oldum…

Rengimi çaldı cefa ender cefa,
Cüda içinde beyaza büründüm kaç defa.
Meleklerin kanatlarında düşüyorum havza,
Bu havz ki sonsuz bir derya…

Karışıyorum deryaya rengine çalıyorum,
Bedenimde yeşili değil maviyi hissediyorum.
Asi bir çığlık kopuyor titriyorum,
Ben yağmur adam…

Dalgalarla boğuşuyorum,
Ben yağmur adam…
Her yakamozda seni düşlüyorum,
Ben hürr adam, yağmura esirim! ...

Sende firari…