Ya Bugün Ölseydim Şiiri - Hüseyin Erdinc

YA BUGÜN ÖLSEYDİM

Her gün biraz daha geç kalıyorsun.
Zamanın unuttuğu bir takvim yaprağı gibisin;
rüzgâr esiyor, köşelerini kıvırıyor,
kimse hangi güne ait olduğunu bilmiyor.
Sen de bilmiyorsun.
Bir günün hangi saatine sığacağını,
hangi kalbin hangi çarpıntısına dokunacağını
sanki kendin de unutarak geliyorsun bana.

Ben ise hep aynı yerdeyim.
Aynı sessizliğin orta yerinde,
aynı kapının önünde,
aynı gölgenin gelip geçişini hayal ederek
bekliyorum seni.

Kapı kolu hafifçe titrese
hayatım yön değiştirecek sanıyorum.
Bir ayak sesi duysam
yıllardır üzerime biriken toz
tek hamlede silinecek zannediyorum.
Ama ne kapı kıpırdıyor,
ne ayak sesleri bana uğruyor.
Sen, zamana yanlış basan bir adım gibi
hep geç, hep eksik, hep yarım düşüyorsun hayatıma.

Masanın üzerinde yalnızca bir şey var:
bergamotlu çay.
Kokusu odanın sessizliğini bırakıp
doğrudan kalbime dokunan ince bir tını gibi yayılıyor.
Sanki bir mevsimin kırılmış kanadını
usulca sarar gibi…
Ama buharı yükseldikçe anlıyorum ki:
Sıcak olan bile,
yanında durulmayınca üşür.
Çayın yüzünde titreyen o ince çizgi
senin gelişlerine benziyor;
belli belirsiz,
kararsız,
biraz umut, biraz hayal kırıklığı.
Ve ben bu ince çizgide
kırılmadan durmayı öğreniyorum her gün.

Beklemek uzun bir koridor.
Duvarlarında paslanmış fotoğraflar,
zemininde bitmeyen düşünceler var.
Adımlarımı her bastığımda
içimdeki yankı soruyor:
“Bu defa gelir mi?”
Cevap ise hep aynı sessizliği getiriyor yanıma;
içimde büyüyen bir boşluğun
soğuk soluğu gibi.

Zaman uzuyor,
koridor uzuyor,
yalnızlık uzuyor.
Ben de uzadıkça inceliyorum,
inceldikçe kırılmaya daha yatkın hâle geliyorum.
Ama yine de bekliyorum seni.
Çünkü insan, sevdiğini beklemeyi bırakınca
kendisinden de vazgeçmiş sayılır.

Bir akşam oluyor…
İçimde bir şeyin yerinden oynadığını duyuyorum.
Hafif bir çatlak ses,
belki bir nefesin yanlış yere düşmesi,
belki de senin yokluğunun
bir kez daha benden bir şey koparması.
O an anlıyorum ki
beklemek bazen sessizlik değil,
sessizliğin içinden yükselen bir çığlık.

Ve tam o anda,
kelimeler kendi kendine dizilemeye başlıyor:

Bir cümle kurmak istiyorum,
ama her kelime seni çağırdığını fark edince
kendi içine çöküyor.
Bir soru sormak istiyorum,
cevabı senden duyma ihtimali bile
kalbimi ikiye ayırıyor.
Bir adım atmak istiyorum,
ama ayaklarım senden uzaklaşınca
yer çekimi iki kat artıyor.
Ve anlıyorum…
insan beklerken yorulmaz;
umudunu tek başına taşımaya çalıştığında
yorgun düşer.
Ben artık umudun ağırlığını bile
taşıyamıyorum tek başıma.

İçimdeki koridor büyüyor,
duvarlar benden uzaklaşıyor,
ayaklarımın altındaki zemin
beni tutmak istemeyen bir toprağa dönüşüyor.
Ama yine de olduğum yerde kalıyorum;
çünkü sen gelmezsen bile,
geliş ihtimalin kalbimi ayakta tutuyor.

Kimse bilmez;
bir kalp aynı anda hem güçlü hem yorgun olabilir.
Bir insan hem sevebilir hem kırılabilir.
Ve bir omuz,
hem yük taşır hem titrer.

Bugün yine geciktin.
Belki vakit gerçekten yetmedi,
belki yol uzundu,
belki aklın başka yerlerdeydi,
belki de benim adım kulağında eskisi kadar gür değil artık.

Ama ne olursa olsun
gecikmelerinin gölgesi hep büyüyor üzerime.
Ben sustukça,
suskunluğun biriktiği yerlerde
kendi iç sesimi bile duyamaz oluyorum.
Bir eksilme daha oluyor benden,
bir çizik daha düşüyor yüzüme.
Aynaya baktığımda
ben değil,
sanki unutulmuş bir şiirin son dizesi bakıyor bana.

Ve düşünmeden edemiyorum:
“Bugün de gelmedi.”
“Bugün de yetişmedi.”
“Bugün de bir şey söylemedi.”
Sonra içimden biri fısıldıyor:
Belki de asıl mesele,
onun gelmemesi değil…
Senin hâlâ gelmesini bekliyor olman.

Sessizlik uzuyor.
Saatin tik takları,
duvarın gölgesi,
pencerenin buğusu…
Hepsi birer tanık oluyor içimdeki eriyişe.
Zaman beni unutuyor,
ben zamanı…
Ama seni unutamıyorum.

Ve bütün bir günün ağırlığı
tek bir cümlede düğümleniyor:

Her gün biraz daha gecikiyorsun…
Ya bugün ölseydim?
Hüseyin Erdinç