Vuslatın Gurbetçisi... Şiiri - Döndü Dülger

Gecenin sessizliği kalbimin çarpıntısıyla bozulurken,
Çaresizliğin sıtması bölüyor uykularımı.
El ayak gecenin üstünden çekilse de,
Özleminle atan kalbimin çırpınışları kırıyor belimi.
Gözyaşlarıma mendil yaptığım yastığımla beraber,
Sabahı edemeyecek kadar yalnızlık bıraktın.
Göğsüme sardığın ateş koruyla nefes almaya,
İçim titreye titreye yaşamaya alıştırdın.
Bir dirhem sevdayı çok gördüğün yüreğime,
Acı dolu mısralarla avunmayı tattırdın.
Savunmasız bir çocuğun elinden,
Oyuncağını almak gibiydi görmezden gelişin.
En zayıf yanımdan sökerek canımı candan ayırdın.
Şimdilerde tek dostum kalemle kağıt olsa da,
Acıdan başka yazacak birşey kalmadı içimde.
Kalemimde mürekkep, dilimde sözcükler tükendi.
Ne yollar çıkıyor gönlümün gittiği yere,
Ne de bir Çelebi koşuyor beni sana götürmeye.
Yaren olsa da geceler, artık oda yetmiyor gönlün can çekişine,
Geriye bir kelam kalıyor dile yasak,
Bir de kalem kalıyor gözyaşına bulunarak.
Yine de bulsam seni kendimi unuturcasına.
Gözlerimi gözlerinde demirlesem olmazların inadına,
Dokunsam bin yıllık hasretle, bütün kapılar yüzüme kapansa da,
Yolumun gurbete çıkacağını bile bile,
Yine de koşarak varmak isterdim sana,
Bir tek saçının teliyle vuslatı yaşamak pahasına....
Döndü Dülger