Vuslat-ı Hicrân Şiiri - Bayram Yıldırım

Hicrânla yanan gönlümde feryâd-ü figân,
Bir aşkın izinde, ruhumda kopan tufân.
Mecnûn misâli yalnız dolaşırım çöllerde,
Her zerremde saklı hasretine yanan nişân.

Gözlerinde bahâr, dudaklarında zâr u lâl
Sanki cennetimdir o cân-ı latif-i hayâl.
Sensizlik içinde her ânım bir hüsrân.
Bir anlık vuslat ki ruhuma cân ey zülâl!

Leylâ’nın adıyla süslenen mübârek yolda,
Kavrulur ruhum pervâne gibi hâr-ı aşkda.
Vahdet-i vücûduna ermiş bu âh u zâr ki,
Sonsuz sevdâmızdır gönlümdeki yolda.

Düşlerde buluşur mâh-ı muhabbetin izi,
Her bakışında biter bu hâzin âzâbın sisi.
Özleminle başlar her gün rü'yâ-i bî-hudûd,
Sensizli günlerim, birer cân-ı mihânî gibi.