Vurgunum Şiiri - Dağlar Özügüç

Neden benden hep imkansızı bekliyorsun
Güneşten yağmur mu boşalsın istiyorsun
Bıkmadın mı?Zor geçen yılları anlatmaktan
Anlatıyorsunda ne oluyor?
Neden hiçbir şey değişmiyorsun?
Gökte yağdı yağacak kenarı kırık bir deli bulut
Avucumda sevmek kadar körpe bir damla
Nerde bir gül görsem geçen günleri hatırlarım
Yüreklere düşen kor ateş geliyor akla
Gören göze karanlık engel olmaz
Bir bakışla başlar aslında mutluluğa yolculuk
Ama yitik bir hayat zordur gitti mi? geri gelmez
Mutlu olmaya hasret eller dua için semada
Kimi geçmişten çok şey bekler
Kimide umutlu geleceğe vurgun
Bizi bozar mı sandın bu acılar?
Oysa biz daha ne ihanetler gördük
Bizim olmayana hiç bel bağlamadık
Sadece kadere biraz gönül koyduk
Güzel olan her şey yok oluyor sonumuz sürgün
Bu gece yine dağın zirveleri kadar yalnızım
İhtişamlı karanlık hatıraları kınından oynatır
Salkım saçak yıldızlar karanlığın ihtişamından utanır
İşte bu benim son itirafım; umuda aşığım
Bu aşkın sürgününe bile vurgunum