Vurdular Beni Şiiri - Hamit Atay

Vurdular Beni

Vurdular beni,
Ne dağ bildi, ne deniz,
Ne yıldızlar haber verdi,
Ne rüzgârlar yas tuttu ardımdan...

Bir gece vaktiydi,
Sessizlik sarmıştı dört bir yanı,
Bir kurşun gibi saplandı acı içime,
Vurdular beni, habersiz, ansızın...

Kimse duymadı çığlığımı,
Gökyüzü sustu,
Toprak kımıldamadı,
Yalnızca yüreğim parçalandı sessizce.

Vurdular beni,
Dost bildiklerim susarak,
Sevda dediklerim yüz çevirerek,
Vurdular beni, ellerim bomboşken, savunmasızken...

Ne bir kalkanım vardı,
Ne bir duvarım,
Sadece bir yürek taşıyordum,
İncecik, çıplak, savunmasız...

Vurdular beni,
Hayallerimden, inançlarımdan,
En çok da sevdamdan vurdular,
Kanamadı tenim belki,
Ama kanadı kalbim sessizce.

Bir sokak lambasının altında,
Yalnızlığımla sarıldım kendime,
Sordum gecelere, yıldızlara,
"Neden?" dedim,
"Neden vurdular beni böyle acımasızca?"

Cevap gelmedi,
Çünkü bu dünya suskundur bazen,
Çünkü bu dünya,
En çok da sessizce kanayanlara kördür.

Vurdular beni,
İhanetin kurşunuyla,
Vefasızlığın bıçağıyla,
Unutuluşun zehriyle vurdular.

Ama bilsin herkes:
Yıkılmadım!
Süründüm, evet,
Ama kalktım,
Ve yaralarımı şiirle sardım.

Vurdular beni,
Ama kalbimde bir kor gibi yanan
Sevdayı, umudu, insanı sevme inancını
Söndüremediler.

Şimdi buradayım işte,
Bir yara izi gibi taşıyarak geçmişimi,
Bir bayrak gibi dalgalandırarak acımı,
Ayakta, dimdik ve inatla...

Çünkü bazen,
Vurulmak öğretir sana,
Kim olduğunu,
Ve kimin için var olduğunu…

Vurdular beni,
Ama öldüremediler!
Çünkü ben,
Sevmekten, umut etmekten,
Vazgeçmeyenlerdenim...
Şiir Hamit Atay