Vijdan Olmuş Korsan Şiiri - Emir İnanan

Bir anne düşler, hayalleri çökerken.

Hatıralar anılar bedeninden göçerken.

Namlular susmaz, kinle öperken,

Bu kadar Müslüman nerede?

Çocuklar uyur yatağında.

Yanında ne anası kaldı, ne babası var.

Yıkılmış camiler, yürekler kanar,

Filistin cehennem gibi, gök kubbe ağlar.

Çocuk büyür de, çocukça değil,

Yüreği dolu, ağlayan gözleri değil.

Bir damla su yok, kalbi huzurlu değil,

Gölgesinde korku var, sesinde değil.

Uçurtma değil, üzerlerinden geçenler füze,

Canları oyuncak değil, düşerler dize.

Bir taşla direnir, çocuklar aç yatar gece,

Nerede insanoğlu, “yardım et” diyen yok mu?

Küçücük bedenleri kefenler sarar.

Kış sonrası bomba sesiyle uyanır bahar.

Bir damla süt yok, umutlar susar,

İnsanoğlu geceleri nasıl rahat yatar?

Ey ümmet, nerede sendeki iman?

Sözle mi olur her daim ferman?

Bu çocuklar ölürken hâlâ susuyorsan,

Vicdanlar susmuş, kalpler olmuş korsan.