Vicdan Davası Şiiri - Doğan Çeçen

(2 Temmuz 1993 – Sivas)

Hakim bey,
Dosya kalın, içi boş…
Delil: Kül.
Tanık: Sessizlik.
Sanık: İnsanlık!
Bu dava vicdana açıldı,
Ama vicdan salonda yoktu!

Kürsüye çağırın yanmış bir türkü söylesin,
Kalemini yakmış bir ozanı dinleyin,
Bir annenin yanık sesinden
İçeri düşen adaleti görün!

Yakın dediler,
Yakın şiiri,
Yakın düşünceyi,
Yakın korkmadan konuşanı!
Ve siz…
Ya alkışladınız…
Ya izlediniz…
Ya sustunuz!

Şimdi kalkın!
Savunma yapın suskunluğunuza!
Nasıl uyudunuz o gece?
Duman tütüyordu ekranlarda,
Ve siz hâlâ “yangın yok” mu dediniz?

Bu dava insanlığa karşı suç davasıdır!
Sanık sandalyesi boş değil:
Orada kimse oturmuyor çünkü
Biz hepimiz ayaktayız!

Cüppeler kirliydi o gün,
Ve karar belliydi:
Adalet yerine
Unutun! dediler…
Ama biz unutmadık!

Unutmak ihanettir!
Affetmek, yangına su dökmemek!
O yüzden bu dava sürüyor
Her Temmuz’da, her yürek sızısında...

Ve biz…
Gözyaşımızı delil diye koyuyoruz ortaya:
Vicdan hâlâ hüküm vermedi,
Ama tarih çoktan mahkûm etti!