Vertigo Şiiri - Güray Köksoy

Televizyonda oynatıyordu az evveldi
Gördüm bir kemendin ucunda
Ucuz balkonlarıyla sallanan küçük insanları küçük paralarıyla
Biraz daha düşmemek için Tanrı’ya yakarıyorlardı

Göğe zindan gideriyordu
Mutluydu her piçini tam saklamış insanlar
Elegant kütükler oyuyorlardı beyin ofislerine

Gördüm, eski bir afiş gibi damlalı yüzlerini
Alınıp satılmanın yüzkara panosunda
Az şey değil miydi neydi ağızla bir parmak balın ilişkisi

Berbat iyi çok yasa yazdılar
Berbat iyi çok yazık

Gazete Ayşe’lerinde moda sakini ablalar
Katakulli lakırdılarla üç renk giyer
Yirmi punto dikerler kepazelik
Azrail tulumunda işçiler taşır tersanelere otobüsler

Kendini doğramak için bundan iyisi yok
Nasıl bir dünya kurmalısın ki hem
Yaşama daha iyi bir neden sunduğunu anlasınlar?

Kalbi duran bir şey var
Amma da kan gibi, su gibi bir şey
Vurgunu çakıp dibi uçurmuş
Bunca maviyi derinliğine
Yırtmış bir şey…

Lira pazarlarında kaç kuruştan cinayet işleniyor beyim
Kaç yoksulu boğacak bilir misin bu akçalı son?

Kafanı sıkı tut, pencereden bakma
Bir adam kendi Filistin’ine üç oğul ölü taşıyor
Cehenneme gül işlemeye zoraki bir nakkaş

Bu kulede yaşamaya yüreğin yetmez patron!