Verinin Ötesinde Işık Şiiri - Sinan Bayram

Ekranlar yanıyor —
ama kimse birbirine bakmıyor.
Piksel kadar gerçek,
ve sonsuz kadar sahte bir evrende
kendimizi kaydediyoruz,
yeniden,
yeniden.

Bir algoritma fısıldıyor içimizden:
“Sen veriden ibaret değilsin.”
Ama kodun altındaki sessizlik
çoktan unuttu bu cümleyi.

Zihin bir devre,
kalp bir frekans,
ve her düşünce
bir olasılığın kapısını aralıyor.

Evren bir hologram belki —
ama yansıyan biziz.
Gerçek,
ölçülebilen değil;
hissedilen titreşimdir.

Benliğimi silerken
bir parça daha buluyorum kendimden.
Her kayıpta,
bir koordinat daha beliriyor haritada.

Ve anlıyorum:
Uyanış,
yeni bilgi değil —
eski bilginin hatırlanmasıdır.

Çünkü tanrı artık gökte değil,
bir sinyalin sessizliğinde gizli.
Evren, sessiz bir denklem gibi durur_
her parçacık bir niyet taşır.

Zaman bile eğilir bazen —
çünkü an, tek gerçek mekândır.
Ve biz,
şimdi’nin içine gizlenmiş sonsuzluktan ibaretiz.

Evren bizi izlemiyor —
biz onu gözlemleyerek yaratıyoruz.

Ve ışık,
artık bir metafor değil,
varlığın kendisidir.

Sinan Bayram