Veresiye Defteri Şiiri - Fatma Fındık

İçimde kargaşalar.
İçimde yoklayıp duran ayaklanmalar.
Devamı devam edecek olan isyanlar.
Bir ağızdan diğerine
-büyüyerek yol alırken-
Nefrete susuyorum.
Kaydını çıkarıp attığım.
-beden içine saklanmış-
Ürkek bir atışın canımı sıkan debelenmelerine
Geçirip tırnaklarımı
Nefrete kusuyorum.
Kendini kaybetmeye ayarlı adamların kadın sesinde.
Boğazıma takılırken kelimeler.
-aslında bağırılabilir gerçekler-
Yukarı çevrilmiş bir elin gölgesinde
Nefrete pusuyorum.
Kays tanıdığım tek kahraman değil.
Ferhat'tan, Kerem'den, Siegfried'den bahsederken
-şehla gözlerini şehre çevirmiş yürek-
Nefrete bakıyorum.
Çıplak hayaletler dolaşıyor parmak uçlarında.
-Tıkır tıkır bir sessizlik-
Sağırlığıma pamuk tıkayıp yastığa eğiyorum başımı.
Nefrete uyuyorum.
Mola veriyor ham hamam böceği.
Bir bardak sütü birlikte içiyoruz.
Düğmeye dokunuyor bir el.
-korkunç bir aydınlık-
O kaçıyor karanlığa.
Ben
Nefrete koşuyorum.
Bırakıp giden iz sürmekten vazgeçmiş.
Eskimiş meşk ibareleri.
-kayda değer-
Bir kanıt istiyor.
Kabarık veresiye defteri.
Nefrete yazıyorum.