Velhasıl Kelam Şiiri - Zeki Kağan Çelik

Geçmiş, dönülmeyecek kadar uzak; geleceği yaşayamayacak kadar yorgun.
Ağır ağır eriyen sigarama bakıp durdum, yerine kendimi koydum.
Tüm bu yaşananlar ve yaşanmayacakların arasında,
Güvenli bulduğum, yalnız olduğum bir odada durdum.

Orada buldum kendimi; böylesine savrulmuş, böylesine kaybolmuş olmak ancak benim harcımdır zaten.
Suçluluğun yuva yaptığı bakışlar yavaş yavaş üstümden kaybolurken,
Unutulup sessizleşirken bir isim dudaklarda,
Bana seslenip duran insanları duydum.

Dedim ya, neyim kaldı kaybedecek?
Şimdi sıfatsız, parçalanmış bir yüzle dolanıyorum.
Kendimi kaybetmektense bir parçamı buluyorum meçhul diyarlarda.
Tüylerimi diken diken ediyor bir şeyler, yüzyıllar önce yazılmış kitaplarda.

Uyu artık. Tersinden de, düzünden de hayır yok bu rüyanın.
Karabasanlarını kovarım ben, uyu.
Artık karanlığına bile âşık olduğum o günleri de geride bıraktık.
Benim hiç bilmediğim bir yere gömdüler seni de, sabaha karşı.

Merhametin sızdığı bakışlarını görmek ürpertir beni.
Böyle konuşurum da, soğuk namlulardan başkası bakmadı bana uzun zamandır.
Hani olur ya, başkasının göz bebeklerinde görürsen kendini…
Ben gibi bakamaz belki ama beni hatırlatır.

Ya bir burukluk, ya bir utanç kaplar sonra içini…
Biliyorum, henüz o kadar arsızlaşmadın.
Çift taraflı rezilliğimizin yegâne ifade biçimi.
Çok yanlış zamanda geldin, ondan bu dağınıklık.

Bilinçaltımda yaşayan imitasyonlarınla konuştum geceler boyu.
Onlar da senin gibi sosyopattı.
Hâlâ bir his nasıl böyle güçlü olur içimde,
Kendimden uzun yaşattım seni.
Nerede görsem cesedini, ellerimle gözlerini kapattım.

Bir yerlerde iz bıraktık, ben kaldım yaşananlardan tek canlı tanık.
Başka bir benle baş başa kaldık her gece, hiç konuşmadık.
Bir şeylerin eskiye döneceği umutlarıyla süslemeyeceğim bu dizeleri.
Velhasıl kelâm, yarım kaldık.