Vehbiye Yersel Şiirleri - Şair Vehbiye Y ...

Yasarken ruhumu, tenimden aldı.
Dünyayı gözümde hiçe indirdi.
Ne isteğim oldu ne de ayrıldim,
Çöplükte yasamaya, mahkum etti.

Hissiyatım kalmadı huzursuzum

Seninle yaşamak adem,ayrılmak ise zor.
Çektiklerimi,kimse bilmez,anlatmak zor.
Otuz yıldır loş ışıkta oldum pervane,
Karardı dünyam sayende,gezerim divane.

Bütün gün mücadele etmekten yoruldum,

Merhum Nayif amca çocukken,
Birkaç tokat yemiş babasından,
Olayı nakledeyim size ağzından.
Zahireci babası 0na testiyi verir,
Doldurması için çeşmeye gönderir,
Çocuk bakar ki çeşmenin önü kalabalık,

Gökyüzünü kapladı,kara bulutlar,
Güneş gizlendi,etraf karardı.
Bir rahmet yağdı ki,iri damlalar.
Susayan toprağa,canlılık verdi.
26 Mayıs 2005

Seni severken, aklım neredeymiş,
Gözlerim kör, dünyam pembeymiş
Meğer sevgi yalan, bitmez çileymiş.
Sonu hüsran, boş meşgaleymiş.
2002

Deve kuşu gibi gömdüm başımı kuma,
Bu kadar yıl,çevreden habersiz yaşadım
Cehenneme çevirdim dünyamı yıktım,
Yaşamak istiyorsan çok uyuma,uyan

Dünyada ne dertler varmış bir gör

Bir insanın en yakını anne ile babası,
Evlatlar nazlı cicek evin tatli meyvesi
Oyalanırsın,geçer ömrünün bir yarısı,
Engebeler aşılır,düze çıktın sanırsın.

Acı çeker,çileler,dertlerle yoğrulursun

Ümidim olmasa çekemezdim bu yükü ben,
Düşünüyorum da ne farkım var el alemden,
Herkes insansa ben de,bir normal insanım.
Benim de herkes gibi vardır kıymetli canım.

Ümitle yaşadım yıllar çabucak tükendi

Kul hakkını ödemeden,ölürsem eğer
Toprak kabul etmez beni bilirim
Rüsva olurum mahşer yerinde,
Yaptıklarımın hesabını nasıl veririm.

Her iki dünyada da rezil olurum.

Dört duvar arasında, yalnız başıma kaldım,
İstemem, malı, mülkü, sizlere hasret kaldım.
Akılsız bir babanın eseridir olanlar,
Sabretmek gerekirdi, bize oldu zararlar,

Onun keyfi yerinde, bir şey olmamış gibi