Veda Gibi Başlayan Hayat

Annem göklerde, bir bayrak gibi,
Adı şehit, kalbinde sonsuz vatan sevgisi.
Kucaklamaya doyamadan beni,
Veda etti sessizce, bu yeryüzüne.

Annem gitti…
Bir vatan kadar ağırdı vedası,
Küçücük bir bedenle kaldım sessizliğin ortasında

Bir anı kaldı geriye,
Ben onu kucaklayamadan büyüdüm,
O beni toprağa emanet etti.

Babam vardı bir zamanlar,
Bir iz gibi gitti hayatımdan
Sanki ben hiç var olmamışım gibi terk etti beni
Sanki kanı değilmişim gibi…

Beni bir başka ailenin kucağına bıraktı
Bir eşyaymışım gibi…
O günden sonra her yalnızlık
onun sesini değil, sessizliğini taşıdı.

Annem…
Sensizliğin büyüttüğü bir çocuğum ben.
Her gece bir dua eder gibi
Adını fısıldadım yıldızlara.

Baba...
Sana ise bir “of” bile çoktu bazen.
İçimde büyüttüğüm öfke,
Beni bırakmana değil,
Hiç aramamana…

Şimdi büyüdüm.
Ama hâlâ bir çocuk gibi
Sana sarılmak isterim anne.
Ve hâlâ bir susuşla konuşurum
Baba, adını anmadan.