Vedalaşma Şiiri - Serpil Koçar

Bu gece seninle vedalaşmanın vakti geldi,
Yüreğimde gizlediğim seni uğurlama anıdır.
Yoruldum artık; gelmeyeceğini bilerek beklemekten,
Yoruldum… Vazgeçiyorum bize ait tüm hayallerden.
Umudumu kaybettim; biliyorum artık dönmeyeceksin.

Sana ait her şeyi yaktım, yırttım bu gece,
Biriktirdiğim bütün anılarımı yok ettim.
Hatıralarımızı sakladığım kutuyu bile ateşe verdim;
Yüreğimi parça parça yaktım, yıktım bu gece.
Bizli günlerimizi evimden sildim, sevgilim.

Son kez yürüdüm beraber adımladığımız sokakları,
Her adımda gözyaşım sele dönüştü, durduramadım.
“Bir defa gelseydin!” diye sokaklara haykırdım;
Kimse duymadı sesimi, sessizliğe gömüldüm.
Dizlerimin bağı çözüldü; çöktüm soğuk kaldırıma.

Gözlerimde tükenen ışığın hesabını sordum kendime:
“Neden bu kadar inandım, neden bu kadar bekledim?”
Bir boşluğa düşer gibi düştüm yokluğuna;
Her çırpınışım biraz daha batırdı beni karanlığa.

Kokun geliyordu sanki burnuma esen rüzgârla,
Etrafta aradım seni — yoktun işte, yoktun.
Anılarımız canlandı teker teker gecenin koynunda;
Birlikte attığımız kahkahalar çınladı kulaklarımda.
Canımı acıttım bu gece, son kez hatıralara dalarak.

Söz verdim bu gece kendime ve Allah’a,
Artık ne adını anacağım ne de senli günleri.
Vedalaşıyorum bu gece seninle, sevgilim… Hoşça kal.
Ardında bıraktığın bu yıkık şehrin enkazını ben toplayacağım;
Yüreğime yeniden umut çiçekleri ekeceğim… Hoşça kal, sevgilim.