Ve GeCe AğLADı Şiiri - Oğuz Düzgün

Ve gece ağladı sırılsıklam..
Gaipten bir muamma dokundu yüreklerin bilinmeyen yerlerinde saklanıp kalmış ve de utangaç, ve de pembemsi noktacıklara..
Gökler dökülüyordu, asuman, kehkeşan iniyordu damla damla..
Ve gece ağladı sırılsıklam..
Beyinler feryatta, ruh koridorlarında soluk soluğa özlemler koşuşmakta, biz de varız demekteler sessizliğe..
Yüreklerdeki pembe noktacıklar sırt sırta göğüslemekteler hayatın akışını, kucaklamaktalar….
Ve gece ağladı şelalerce…
Gökler yalınayak koşarken yakaladılar cinneti, gömdüler hilkatin mebdeine, nihayette doğdu varlık ve cinnet delirdi…
Deha doğdu en gizemli karanlığın en titrek köpüğünden beyinleri ezdi geçti..
Şarapnel şarapnel yağdı varlıklar nokta hedeflerine, tüm şeyler asıllarını fısıldadı, asıl sandıklarımızın istibdatlarına rağmen…
Ve gece ağladı umut umut…
Hücreler çıldırdı anaforundan hakikatin..Hakikatse vurdu kırdı mevcudatı tüm bilinenler, bilinmez oldu…
Bir iki üç derken tüm zerreler gömüldü hakikatin aydınlık karanlığına…Karanlık gelinleşti hakikatin koynunda, aydınlık oldu pür nur…Hücreler fırlatıp attılar DNA’larını, döndüler asıllarına…Aydınlık da bilinmez oldu, karanlık da…
Ve gece ağladı yitirdiklerine..
Ayaklanmış beyinler, kafile kafile göç eden ruhlar deldiler geçtiler öteler duvarını…
Sonsuzluğun dudağı dokundu yüreklerdeki pembemsi noktacıklara…
Ve gece ağladı yitirdiklerine…