Ve Bitti.. Şiiri - Funda Kocaoğlu

Hergun yiyorlardi birbirlerini,
Artik gecinmek mumkun degildi adama gore.
Kadin seviyordu, koparircasina ruhunu bedeninden.
Nedense anlamiyordu adam kadini..
Vuruyordu kapilara kadina nefretinden.
Dostlari geliyordu, sadece mutluydular.
Bitmisti yasanasi ihtimalleri bile bir sevdanin.
Dostlari gidiyordu.ve yine ayriydilar.
Farkinda degildiler, sevgi dolu, dunyanin.
Suruyordu sabahlara kadar anlamsiz bir kavga.
Ve yine adam kadinin ustune geliyordu.
Zehirliyordu her sozcukler dilinde yuvarlanan,
Ve KADIN.kaniyordu..
Iste hep boyle suruyordu..
Evlilik denilen yalan hadise.
Adam kadina, kadina adama kusuyordu,
Konusmuyorlardi, hic ama hic., nerdeyse.
Bu boyle suremez, diyordu kadin.
Adam, ayrilmayi, gitmeyi deniyordu.
Fakat hep ayniydilar, anlamadigim.
Degismeyecektiler, ikiside biliyordu.
Yine gec gelmeye baslamisti o gunlerde adam.
Gozu yollardaydi, bizimkinin., merak etmiyor degildi, hani.
Fakat sozu gecmiyorduki evde..
Bu adamin.her aksamki hali.
Beklemeler kadina, bekletmeler adamaydi.
Haberi bile yoktu, birgun bekleyecek birinin olmayacagindan.
Simdilik sans.adamdan yanaydi..
Cok emindi umutlarinin solmayacagindan..
Bende ordaydim.sahittim yasananlara..
Olmeler ve dirilmelerden once.
Soz bulamiyordum kendini asanlara.
Deliriyordu adam, kadin kusunce.
Surmeyecek demisti hani.basindan beri.
Yikildi kadin.Depremlerinden adamin,
Dayanamadi, tutamadi elleri.
Dustu bir ucurumdan, gozlerinde bir dagin.
Ikiside agladilar.
Ruhlari beraber, Bedenler AYRILDILAR

SALI / 2 Temmuz 2002 FUNDA.