Vasih Moyan Şiirleri - Şair Vasih Moyan

“köprü altı kapkara
Suzan gel beni ara”

Dicle'nin bir yanı Suzan
Dicle'nin bir yanı Hevsel

sabire;
evin küçüğü
kuyudan su çeker
“huu” çeker gibi pir sultanın
ve her gün üç vakit sular
hasangülleri’ni,

birer yorgun şahindik avlarını yitirmiş
unutulmuşluğun kollarındayız şimdi
ve giyinip kuşandık yalnızlıklarımızı
anılarla sevişmekteyiz şimdi

dostlarımız vardı iki cihanlık

kaçakçılar ki
geçiyorlar sınırları sınırsız
geçiyorlar
korkak ve cesur,
ve zorunlu bir uğraş

bir yıldız kayar gözlerimden derinliklere
avaz avaz sessizlik çınlıyor kulaklarım
köşe başında bir ateş,
-müşteri bekliyor orospu-
ve gençlik uykusunda
sevdiği erkeği yalıyor genç kız

öptü cesedini hafiften yanındakinin
ve kapattı urbasıyla yüzünü
vurulan o da olabilirdi hani
irkildi birden
-uzandı makineliye-

arapşeyh, saraykapı,leylek bahçesi,alipaşa
daracık sokaklar o zamanlar
kara parke taşlar tabi ,sırt sırta evler
pencereler bir çay uzatımlık
bir “ huuu - komşuuu”
-çepeçevre surlar-

Salı mıydı ,cuma mıydı, pazar mıydı
Mart mıydı, mayıs mıydı ,eylül müydü
Bin miydi ,dokuz yüz müydü ,yetmiş miydi
Özgür müydü
Ali miydi
Cemal miydi

sabah kalkar bismillah
öğlene kadar dövüp durur hayatı
sonra biraz secde, biraz şükür
şahtır, padişahtır
girerken kenefe
sonra biriktirir akşama

hüzün karıştı türkülerimize Tara
hani o hep söylediğimiz
marşlar öncesi ve ağıtlar sonrası

gebelikten bıkmayan istasyon,
ve işe gitmeden edemeyen mahalle arkadaşları