Varolmanın Ağırlığı Şiiri - Mert Can Vural

Hissizliğin bulvarlarında koşmaktan yorulduğum hayat,
Şimdi 24'e 5 kala herşey ayrı bayat,
Rahatlayamadığım zamanlarda buldum kendimi,
Düşünmekten... düşünmekten beynimi yediğim gecelerde.

Acı dolu nidalarımın yankısı boşlukta yankılandığında,
"Yardıma gelirler belki" ümidiyle yavaş yavaş solduğumda,
Kainatın ufkunda kendimi aradığımda ve yaşamaya çalıştığımda,
Hep yalnızdım.

Annem hep "Salak salak konuşma derdi bana"
Yardım aradığımda,
Babamsa yorgunluğundan hallice bi umursamazlıkla,
Silkerdi omuzlarını mağrurca.

Nefret ettim ben hep bundan,
Kötüden,yanlıştan,yalandan,umursamazlıktan,
Nefretimle dövüştüğüm zamanlar,
Farkettim ki nefretime dönüştüm zamanla.

Babam kadar umursamaz,
Annem kadar öfke dolu bi' insan oldum ben,
Yavaş yavaş, kaybettim herşeyi yüreğimden,
Kaybettim her şeyi,çok oldu vazgeçeli kendimden,

Sevilmeyen nasıl bilsin sevgiyi hem,
Mutluluğu arayan bir çocuktum bilmediğim evrenlerde,
Neydi ki sanki mutluluk, bilmiyor, gözleri donuk
Öfke dolu,aptal ve korkak bir çocuk

Kaybolduğum nebulalarda,
Sanki arayışım yeni başlamış gibi,
İntiharlarla döndüğümden kendime,
Her seferinde öldürdüğüm kendimden özür diliyorum.

Her değişimimle biraz daha yaklaştım,
Annemin dediği gözü açıklığa,
Her değişimimle biraz daha kaybettim kendimi,
İnsanlara güvencimi,sevgimi,her birini

Ve anladım ki,
Canavarlarla olan savaşımda,
Ben de yavaş yavaş canavara dönüştüm,
benliğimi kaybettim kendime yenildim.

Şimdi sancılarımın çoğu varoluşsal,
Hissizliğimin boşluğunda savrulduğumda,
Yalnızlığıma bir kadeh kaldırdığımda,
Kaybolan günlerde,esirgediğim kendime bir selam yollarım belki de.

Omuzlarımdan bastırdığında tanrı,
Boğulduğum bataklığın derinliğini anladım,
Paralel evrenlerde mutluluğu düşlediğimde,
Kendimden ne denli vazgeçtiğimi anladım.
Ve ben... ben Varolmanın ağırlığını anladım.