Güller, günlerin omzunda soluyor,
Her sabah bir başka sessizlik doğuruyor içimde.
Zaman, ellerimizden süzülen bir su —
Ve biz, birbirimize tutunmaya çalışan iki dal.
Aşk, bir varlık sorusu belki de:
“Sen var mısın, ben mi hayal?”
Kalbim, Platon’un gölgesinde bir mağara,
Senin ışığınla duvarlarında yankılanıyor gerçek.
Bir gül koparıyorum düşüncelerimden,
Yapraklarında geçmişin ince kırıkları.
Her biri bir an —
Bir dokunuş, bir bakış, bir eksiklik.
Ey kalbim,
Sen ki bir felsefe kitabı gibi açılırsın gecelere,
Her sayfanda bir “neden” gizlidir,
Ve her cevabın kokusu sendir.
Aşk, belki de Tanrı’nın suskun tefekkürü,
Biz onun düşüncesinde yankılanan iki sesiz —
Birbirine dokunamayan, ama aynı titreşimde var olan.
Ve güller…
Onlar da bilir ki,
Aşk, solmanın bile anlam bulduğu tek yer.
Sinan Bayram
Sinan BayramKayıt Tarihi : 6.12.2025 02:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




TÜM YORUMLAR (1)