Varlığın Sessizliği Şiiri - Sinan Bayram

Bir düşünce düştü geceye,
Karanlık, kendi anlamını arıyordu.
Zaman, yorgun bir tanrı gibi sustu;
Ve ben, var olmanın ağırlığını dinledim.

Her nefes, bir soruydu evrene,
Cevapsa, sadece rüzgârın omzunda.
İnsan — kendi gölgesine sığınan bir yıldız,
Kendini ararken, kendinde kaybolan.

Anlam, belki de soruda gizlidir,
Ya da hiç sormamayı bilende.
Kendini bilen, hiçliği severmiş —
Çünkü hiçlik, varlıktan daha saf bir aynadır.

Ve belki…
Hayat, Tanrı’nın susarak söylediği bir şiirdir.
Biz ise, o sessizliğin yankılarıyız —
Bir an için parlar, sonra unutuluruz.

Sinan Bayram