Varlığın Sessiz Yüzü Şiiri - Seyrani Göl

ben artık ben değilim
bir ismin ağırlığı kalmadı üzerimde
ne geçmişin zinciri
ne geleceğin gölgesi
yalnızca
şimdi’nin derinliğinde
kendine bakan bir yüz oldum

zaman soyundu anlamından,
mekân çekildi kendine,
sanki sonsuzluğun kıyısında
bir rüyanın içinde boğuluyorum

düşünceler sustu
çünkü cevap yoktu
ama soru da yok artık
varoluşun dili
sessizliği konuşurmuş meğer

bir ağaç gibi değil
bir kök gibi değil
belki toprağın altındaki
adı konmamış varlık gibi,
toprakta gezinirken köklerin sessizliği,
damarlarımda eski zamanların soluğu

ölüm burada sadece bir perdenin aralığı,
başlangıç ve sonun birleştiği yerde,
varoluşun dili sessizlikse,
biz de sessizliğin kelimeleri oluruz

kendimi bir hiçlikte bulmadım
kendimde hiçliği buldum
ve o an,
her şeyle tamam oldum

kendimi hiçlikte değil,
varlığın içinde buldum,
her zerremle bütünleşip,
sonsuzluğun aynasında
görünür oldum.
S.GÖL