Varlığın Sesi Şiiri - Sinan Bayram

Dilin eşiğinde durur insan,
Ne bütünüyle içeride,
Ne de tamamen dışarıda.
Söz — varlığın soluk aldığı yerdir.

Sessizlik, kelimenin toprağıdır;
Oradan filizlenir anlam,
Ve dünya, birden görünür olur
Ad verildiği anda.

Konuşmak, bir hatırlayıştır:
Henüz unutulmamış varlığın yankısı.
Her kelime, varoluşun bir kıvrımında
Kendini arayan düşüncedir.

Evimizdir dil —
Ama kapıları hep aralıktır,
Çünkü anlam hiçbir zaman
Tümden yerleşmez içeri.

İnsan, dille düşünür,
Ama dil de insanla düşünür;
Birbirlerini kurarlar
Sessiz bir karşılaşmanın içinde.

Ve belki de,
Dilin evi değildir insanın,
İnsanın kendisi
Dilin sürgünüdür.

Sinan Bayram