Bütün varlık, bir tutam görünen, görünmeyen,
Ömür denen yol ile, sürünen sürünmeyen.
İstikamet sonsuzluk, acı veren, onsuzluk.
Karanlığa taş attım, gitti ömrüme değdi,
Öncelerden bilseydim, sonsuz alem nerdeydi?.
Yolun sonu göründü, sessizliğe büründü,
İçimdeki o boşluk ne bugündü ne dündü. Boş ver oldu olacak ve taşlar oynayacak, bir gün gelir gelecek, bu onun adaleti ve yerine gelecek.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta