Varlığım Yokluğum Bir

Vagonun penceresi
Perdesi çekili,
Güneş bilmem nerede,
Ben nerede?
Soluğu tükenmiş yaseminlerin,
Nergislerin boynu bükük...
Yaşananlara korkağı oynuyor insan
Kendi gölgesinden korkuyor,
Sözler nerede,
İnsanlar bilmem nerede?
Doğru ya,
Herkes işinde gücünde...
Birkaç beden büyük geliyor
Herşey,
Ya üstü kapanıyor,
Ya üstü açık cereyan yapıyor,
Sahiplenen yok...
Lüle taşına sığınıyor insan
Ya da birkaç kehribara...
Umudun tükendiği yerde
Türküsünün kalmayağını biliyor.
Cüret edilebilir hayallere sığınıyor,
Alıcısı olmayan mektuplar yazıyor,
Gönderen kendi.
İnci taneleri dökülüveriyor sonra
O kadar yaşama sığmayan şey
Evlere ,odalara, sokaklara, yüreklere sığmayan şey,
İşte o neyse,
Üç beş satıra sığdırılmaya çalışılıyor.
Satır ne yapsın,
Dize ne yapsın,
Şiir ne yapsın?
Sonra bütün korkakların yaptığı gibi
Kaçıyor,
Kalbinden kaçılmadığını bile bile.
Bir bahar akşamı gizlice,
Sessizce,
Sessizliğin ülkesine sığınıyor,
Şimdi inci tanesi sensin,
Yüreğin,
Varoluşun,
Yokoluşun,
Dimdik duruşun,
Vazgeçtiğin yerden
Uçuşun...
Şimdi senin gibiyim ben de,
Varlığımla yokluğum bir nasıl olsa...

Mine Yılmaz Sevinç
23 Şubat 2024
10:38