Vardim ... Şiiri - Yaren Atalar

Var dım,
Yok olmaya yüz tutmuş insanlığı gördüm, vardım orda, belki olmamalıydım, terk etmeliydim belki, ama nere gitmeliydim, insanlıktan çıkıp gitmek gerekirdi, lakin ben beceremedim… kaldım, ki oradaydım var dım, belki mücadele ile değişirdi, belki… …var git dediler, gideceğim yere varmıştım oysa, insanlığın tam ortasına, vardım ama nafile, kuduz olmuş köpek gibi, yeyip bitirmişler insanlığı, vardım ama utandım…

Vardım…
Ve gördüm ki, çürümüş bir bedenin içinde can arar gibi, bakışlarda vicdan aramak beyhudeymiş.
Sözler, artık ağızdan değil, çıkar hesapların kasvetli odalarından dökülüyordu.
El uzatsan zehir bulaşır, omuz versen yük değil, ihanet binerdi sırtına.

Oradaydım…
Ve anladım ki insan denilen şey, kimisinin bedeninde bir gölge, kimisinin içinde bir mezar taşıydı.
Gözler gördüğünü inkâr eder, kulaklar duyduğunu bilmezden gelirdi.
Bir çığlık atmak istedim, belki bir can uyanır diye… ama çığlıklar bile alışmıştı susmaya.

Kaldım…
Çünkü gitmek, onlara benzemekti; savaşmadan çekilmek, o kuduz dişlere teslim olmaktı.
Kaldım ki anlasınlar, hâlâ birilerinin, pisliğin içinde temiz kalabildiğini.
Ama en çok da kendime ispat etmek için… hâlâ insan kalınabileceğini.
Utandım… …tüm Kahpe ve kahpeliklere inat, dikiş attım yırtılmış ar damarlarına, tüm ahlaksızlıklara yama yaptım, kapatamadım belki ama, gayret ettim, hala içimde sessizce haykıran insanlığım için, insanlık için…
Susmadım bu defa, o sessiz haykırışları kaleme aldım, döktüm kağıda, olabildiğince gürültü yaparak, noktaya virgüle vurdukça kağıdı değil adete köhneleşmiş batılılaşma uğruna arını kaybetmiş budalalara MIH çakarcasına…
…MIH..! ÇAKARCASINA..!
Yesican & Yaren Atalar kalemi