Vakit Varken Şiiri - Yusuf Şeker

Vakit Varken

Bir ömür gelir geçer namazsız,
Gönül kalır hep bir yanın yarsız.
Dünya denen han, yolcuya vefasız;
Yol bitmeden arınıp durmak gerek.

Ufka bakıp nice günler tükettik,
Kendi içimizde fırtına biriktirdik.
Ne kadar kaçarsak o kadar eskittik;
Kalbe dönüp hesabı sormak gerek.

Bir ömür gelir geçer namazsız,
Gölge düşer yollarına ıssız.
Ne kadar kaçarsan o kadar sessiz;
Kendi sesini duymak gerek.

Geceler çöker, yıldızlar susar;
Kalbin içinden bir sızı pasar.
İnsan bazen en çok kendine azar;
Yeniden doğrulmak gerek.

Yol uzun, yük ağır, nefes dar;
Bazen umut yakın, bazen ah var.
Kul olmanın derdi de, devası da yar;
Kapıya varıp boyun bükmek gerek.

Bir ömür gelir geçer namazsız,
Yürek kalır acılara sığmazsız.
Giden günün ardı artık olmazsız;
Vakit varken özünü yoklamak gerek.

Dertler yağar üstüne, sağanak, sağanak;
Sağ adımda bir perde, solda bir tuzak.
İnsan bazen kendi gölgesine bile yasak;
Karanlıktan sıyrılıp tekrar doğmak gerek.

Sonra bir an, rüzgâr döner yüzüne;
Bir sıcaklık yayılır avuçlarına, özüne.
Kâinatın her nefesi dokunur sözüne;
Hakikate sessizce varmak gerek.

Bir ömür gelir geçer namazsız,
Kalp yorulur, yollar kalır azsız.
Dünya dedikleri bir nefes, bir yazsız;
Ömrü doğru yere akıtmak gerek.

Gün doğar, umut iner göğsüne;
Bir serinlik çarpar gönül özüne.
Kul, en çok secdede erer sözüne;
Toprağa yaklaşmayı bilmek gerek.

Bir fısıltı dolaşır sessizlikte,
Hakikatin izi saklı gizlilikte.
İnsan kendiyle buluşur yalnızlıkta;
Kapanan kapıları açmak gerek.

Bir ömür gelir geçer namazsız.
Yolun sonunda kalır insan bensiz.
Ne makam, ne heves… Hiçbiri sensiz.
Rabbim, bu canı Sen’le uyandırmak gerek.
Yusuf şeker