Vahyin gölgesinde Diriliş

Bir geceydi,
Kâinat sessizliğe gömülmüş,
Yıldızlar bile sönmüştü gökyüzünde.
Ama bir nur indi
Hira’nın kalbine…

Bir “Oku!” yankılandı
Suskun taşların içinden.
Ve kelâm,
Bir dağın yüreğinde
Kıyamete kadar sürecek bir dirilişle uyandı.

O günden beri
Her satır bir yol,
Her harf bir iz oldu ümmet için.
Ve biz,
Kırık zamanlardan geçerken
Unuttuk o izleri…

Ama şimdi!
Vahyin gölgesinde yeşeren
Yeni bir çağ başlıyor.
Secde, küllerinden kalkıyor,
Kalem, yeniden doğruluyor avuçlarımızda.

Ey ümmetin uyanan vicdanı!
Ayağa kalk,
Çünkü sustuğun kadar öldün.
Şimdi konuş ki
Yaşayasın!

Bir harf,
Bir yürek
Ve bir niyetle başlar diriliş.
Ve bu çağ,
Kur’an’ın nuruyle yeniden yazılacak.

Ey dirilişin habercisi ses!
Rüzgârlara emanet et adını,
Toprak seni bekliyor,
Gönüller seni çağırıyor
Vahyin gölgesinde
Diriliş için!