Vahiy Ve Hz. Muhammed Şiiri - Lokman Bedir

Mekke’de Hira kutlu bir dağdı
Oraya göklerden çok nurlar yağdı
Kalp katılaşmış beyin ölmüştü
Ancak birkaçı ölmemiş sağdı

Hazreti Muhammed gider oraya
Derman düşünürdü kalbî yaraya
Bir gün yine orda tefekkürdeyken
Cebrail vahiyle geldi Hira’ya

İlk vahyi verdi, emretti: “Oku
İlimle irfanla bir nesil doku”
İlk anda telaş, heyecan bastı
Hazreti Hatice atlattı şoku

Davete başladı o yüce elçi
Kaldırmak istedi toplumdan felci
Paslanmış ve donmuş kalpler üstünden
Kaldırdı vahiyle donu ve selci

Hayatı ilmek ilmek dokudu
Küfür, şirk, kiri yıkadı yudu
Mekke mihrap idi Medine minber
Orada ezeli hutbe okudu

Onunla hayatın baharı geldi
Zifir karanlığın neharı geldi
Kur’ân ve sünnet muallim oldu
Bir nesil gitti aharı geldi

Dünyaya örnek nesil yetişti
Resûlün diliyle gönüller pişti
Yirmi üç yıl sürdü peygamberliği
Ancak güzelliği asırlar aştı

Rahatsız oldu nice gafiller
İncitti onu pervasız diller
O yine işine devam eyledi
Faydalanmadı bazı sefiller

Koyuldu bu ümmet açtığı yola
Ona şükran, minnet, okunur sala
Firavun, Nemrut, Ebu Cehiller
Düşmanlık devam ediyor hâlâ

Bu ümmet sanki onun tarlası
Yetişir nice meyvenin hası
Misk kokan güller bir bir açıyor
İstemese de kâfiri, pisi

İsteriz neslimiz yolunda gide
İbadet, taat, tesbihler ede
Cennete hazırla onları Ya Rabb!
Bu dünya bir tarla ameller fide

30.05.2020 Bursa