Uzak yankı Şiiri - Asya Ok

bilmiyorsun beni
ayın kırmızıya bulandığı gecenin
ardından dahi
bir çiçek açtırıyorum gökyüzünde
yıllarımı alıyor
tüm gökyüzünü doldurmak;
sen yıldız diyorsun kendince
lügatım sensin benimse
seni okurum, seni yazarım
yazarım; kalemim yettiğince
yazar demek hoşuma gitmiyor benliğime
yeterince acı çekmem gerekiyor
şairim diyebilmek için kendime,
gülüyorum ardından
bunu yapabilmek için
çok doğru kişiyi seçiyorum
gurur duyuyorum uzun süre ardından
iliklerime kadar hissettiğim acıya
alıştığımı fark ettiğimde
kalemimin siyah mürekkebi
kalbimi zehirlemeye başlıyor;
en güçlü dayanağımı
yavaş yavaş kaybediyorum,
bir şiiri tamamlamak için
bekleyemem 25 yıl; bilmiyorsun beni
hiç gelmeyecek olmana benzetiyorum
30 şubatı;
şubatı seviyorum hâliyle
lakin
bilmiyorsun beni
ben baştan aşağı edebiyatım
edebiyat ise benim