Uzak Ev Şiiri - Aydın Altay

dövündü ağaçlar bir sabah namazında
gözleri koyu karanlık bir annenin
bir yaprak düşüyordu dalından
cansız düşerken toprağın bağrına

uzak evde dizler dövülüyordu
bir annenin gözleri yanardağdan farksız
baykuşlar gece vardiyasında
serçelerin çığlığıyla ürperdi kundaktaki bebeler

baykuşlar sinsice bakıyorlardı pencereye
cam kenarındaki çiçek saksıları yere devrilirken
ev halkı en can alıcı mersiyeleri söylüyorlardı

bir çift kumru dövünürken
uzak bir evin ışıkları yanıyordu apansız
ulu çınarda bir dal kırıldı sabah namazında
herkes dehşetle fırlayınca yattığı yerden
bir annenin gözleri kudurmuş sel gibi…

çocuklar koşuşturuyordu acı haberi
gün doğarken her canlıya,
bir güneş batıyordu uzaktaki evde
ilahi kelam kuşatmıştı semayı artık
baykuşlar homurdanarak uçup giderken

bir anne ağlıyordu uzak evde
hatimler bir bir adanırken
mahşeri andıran kalabalık
ilahi makama münacatta bulunuyordu

tahtadan bir makam, omuzlarda son yolculuk
herkes nefesini tutmuşken
uzaktaki evde bir anne ağlıyordu

bir tabut omuzlarda
üstü yeşil örtülü
bir anne kaybederken evladını
diğer anne bir evlat kazanıyordu

soğuktu cansız beden
toprak ise ölüm kadar soğuk
herkesin yüzü soğuk

eyvah anne!
ey vah ölmek ne zor şey anne
uzak bir evde sadece sessizlik
gün akşam olmuş, az sonra gece
herkes uykunun ölümcül anındayken
bir anne gözleri dalgın, bitkin
ve duaya durmuş yorgun kalbi…