Uzak Dur Benden Şiiri - Şehrin Delikanlısı

Uçan bir kuş gördüğüm de, bir dalga sesi duyduğumda, daracık daracık sokaklar gördüğüm de, annesinin sokakta oynayan çocuğuna seslendiğini duyduğum da , eski püslü dış cephesi tamamen kalkmış bir ev gördüğüm de, pazar sabahları geçen tüp arabalarından çıkan seslere..

Bir ekmek kokusunu içime çektiğim her yer benim memleketim..

Hayat ne garip.. Her hayalim memleketimin üstüne kuruldu.. Her yeminim onun üstüne.. Çocukken, hep kendi şehrinde kalacağımı düşünmüştüm.

Geceleri düşündüğüm hayalleri hiçbir zaman ; yaşantıma yansıtamayan ben..

Şimdi görüyorum ki .. Hayat sadece acıymış.. Mutlu olduğu zamanları özlerde hatırlamaz insan.. Bir ağız dolusu güleriz bazen ama hiçbirini hatırlamayız. Hatırladıklarımız çektiklerimize bedeldir..

Bir köy kahvesinde kendimi unutmuşum.. Sokakta kan kaybından ölürken seni unutmuşum..

Aldığım nefes dışında her şeyi unutmuşum..

Yaralıyım..

Uzak dur benden..

Yavaşça kan kaybından ölürken, bir deri bir kemik kalmaya yakınken , dünyadaki herkes değil ama tanıdığım birçok insan mutluyken , O evlenirken ve ben hayatında hiç olmamışım gibi davranırken, Beş dakika daha erken gidebilmek için evine kestirmeyi kullanırken, ve o kestirmenin üstündeki çiçekleri ezerken ayakları ile..

O çiçekler ezilmeden kaynaklı ölürken..

O ben yokmuşum gibi davranmış..

Ben de ona uyup.. Yokmuşum gibi davranmışım..

Bir sürü derdim varken , tek derdim , tek gerçeğim o oluvermiş. Nasıl becermişsem aklım da fikrim de almıyor , en çok kendimi unutmuşum.. Yokmuşum gibi davranmışım..

Sokaklarından geçtiğim kızlar bana gülerken, bir fahişe yakınlığında sokulurken ölüm gölgeme, geceyi kaç parçaya böldüğümü hatırlamadığım bir gün..

O düştü..

O düş'tü..

Evlenme vaadi ile kandırılan, bir genç kızın üzüntüsünü yaşıyorum..