Uzak Şiiri - İlknur Şentürk

UZAK

Ekim,2002-10-29

Öylesine derin ki gözlerindeki zümrüt
Yanağını okşayarak uyandırmak geliyor içimden
Parlaklığını gülümseyişinin

Ben uzaktayım. Zorluyor. Dayanılmaz geliyor.
İşte döndü özlem, kayıt ve yolculuk.

Ben uzaktaydım. Sen dinginliğinde uykunun yabanıl seslenişlerinin
İşte ürkekliğim. Depreşiyor.

Uzaktayken senin yüzündeki kımıltısız yolculuklar usuma dokunuyor. Hız yüreğimde artıyor.
Israrla dolaşıyor. Yaşamımı bölen seslerin. Bağrışlarının saldırısı üzerimde. Akıyor. Yollara dökülüyor. Sıra sıra. Hıçkıra hıçkıra. Şu an parmaklarım dolanıyor kaleme. Dörtnala bakışlarını nasıl dizginleyim içimde. Yollar bükülüyor. Keskin. Gökyüzüne vurgun dolanışlar arasında. Çağrılıyorum. Ben duruyorum, dudaklarım uzanıyor avuntulara.
Şimdi uzağındayım.
Ya geldiğimde
Hazırlan usul usul zümrütlerinle ışımaya
Zalimce benzetelim sonra bulutları,
Aklımızın estiği rüzgarlara.
Uzaklığın ulaşıyor gözlerimdeki buhara
Uzaklığın ısıtıyor avuçlarımı
Uzaklığın üşütüyor saçlarımı
Kal.