Uyuyamayan Hatıralar

Saat geç oldu,
ama içimde bir şey susmuyor.
Gözlerim kapanmaya yakın,
bir gülüş beliriyor karanlıkta—
kime aitti, hangi zamana?

Yastığımda kıvrılan
bir çocukluk anısı,
sokağın köşesinde unuttuğum
bir el—
şimdi içimde üşüyor.

Uyuyamıyor hatıralar,
benimle aynı geceye hapsolmuşlar.
Ne gitmeyi beceriyorlar,
ne kalmayı.
Sadece varlar—
bir fısıltı,
bir eski parfüm kokusu,
bir defterin arasında kurumuş yaprak gibi.

Karanlığa soruyorum:
"Neden şimdi geldiniz?"
Cevap yok.
Çünkü hatıralar konuşmaz,
sadece hatırlatır.