Uyuyamamk Şiiri - Muhammed Yağmur

Şu an o uyuyor,
Belki bir rüyanın en güzel yerinde.
Ben mi?
Uyuyamıyorum… çünkü rüyamda bile o var.

Gözlerimi kapatsam,
Yüzü düşüyor karanlığın içine.
Kalbim çırpınıyor,
Oysa o... kalbimin sesini hiç duymuyor.

Her gece biraz daha eksiliyorum,
Onu düşündükçe büyüyor yokluğu içimde.
Bir mesaj, bir ses, bir iz arıyorum…
Ama karşılıksız bir sessizlik cevap oluyor her seferinde.

O beni hiç sevmedi,
Belki hiç tanımadı bile…
Ama ben onu ezberledim;
Bakışını, susuşunu, gülüşünün yerini bile…

O şimdi derin uykuda,
Omzunda başka yükler,
Kalbinde başka isimler…
Ben ise onunla olmayan bir hikâyenin
İlk ve son kahramanıyım.

Bir adımı bile atmayan birine
Bir ömür yol yürüdüm,
Bir gülüşünü görmeden
Gözyaşımla bir ev kurdum içimde.

Ben uyanığım…
Çünkü sevgiyle uyanık kalır insan,
O ise uykuda…
Çünkü hiç sevmedi beni,
Ve hiç anlamadı bu geceleri.