Zekeriyya Bican Antoloji.com

Yusuf'la 1970 yılında tanışmıştık. O yıl Elazığ Atatürk Ortaokulu'nun son sınıftaydık. Bir şiir yarışmasında yarışmacı olarak beraberdik. Yarışmada Yusuf çok iyi bir performans göstermişti.Herkes ve ben Yusuf'un birinci olacağına emindik. Sonuçlar ilan edildiğinde Yusuf ikinci, ben birinci ilan edilmiştik, ama aslında Yusuf'un hakkı yenilmişti. Dinleyiciler ve biz şoktaydık. Aslında Yusuf'un birinci ilan edilmesi gerekliydi. Jürinin değerlendirmesini hiç kimse kabullenememişti. Yıllar yılı bu olayı tatlı bir anı olarak hatırladık.Ama gülmedik. Hayatta ilk kez haksızlığı tadıyorduk. Yusuf gerçekten çok iyi şiir okurdu o yıllar...Sonra iyi şiirler yazdı. Hayatı tam manası ile mücadelelerle geçti. Geldiği noktaya dişi, tırnağı ile geldi. Orta halli bir aileden geliyordu. Yusuf kızkardeşleri için çok değerliydi. Tabi kardeşleri de onun için öyleydi. Şimdi kızkardeşlerinin bu büyük acılarını dindirmek mümkün değil. Allah'tan sabırlar diliyorum. Allah bu acıya dayanma gücü versin. Yusuf'a Allah'tan rahmet diliyorum...Yusuf'la en son görüşmemiz, geçen yıl Elazığ'a gelişi ile olmuştu. Ne garip! Yaşam tarzı gibi, gidişi de çok garip ve ani oldu. Yeri büyük bir boşlukta kaldı. Aşağıda şairler için yazdığım bir şiiri onun anısına yazıyorum. Vay..Yusuf Vay...Yerin dolmayacak gardaş bilesin! ...Gittiğin yerde kimse hakkını yiyemeyecek...Birinciysen birincisin...Kimse ikinci oldun diyemeyecek...

Artık Şiir Bitmiştir

Söz vermişim,
Ömrüm oldukça arar sorarım seni.
Kalemimde şiirlerle,
Emrine vermişim bu ellerimi...
Eğer bir gün gelir de,
Artık duymazsan şiirlerimi;
Rüzgârda kalmıştır kafesim,
Can kafesten uçmuştur...
Biliyorsun sevgimle aydınlattım hep,
Yüreğimde olduğun yeri.
Bir çıra eyledim,
Uğruna verdim ümitlerimi...
Eğer bir an bile karanlıkta kalırsan,
Bil ki çıram sönmüştür.
Bir gün haber gelmezse benden,
O zaman ümidi kes gelecekten...
Bilirsin asla şiirsiz bırakmazdım seni..
Ancak kalemler terk etmiştir ellerimi..
Düşmüştür bir hazan yaprağı dalından,
Artık şiir bitmiştir...
O vakit bilesin ki bu vefasız dünyadan,
Bir garip şair daha göçüp gitmiştir...

Zekeriyya Bican

Yusuf'la 1970 yılında tanışmıştık. O yıl Elazığ Atatürk Ortaokulu'nun son sınıftaydık. Bir şiir yarışmasında yarışmacı olarak beraberdik. Yarışmada Yusuf çok iyi bir performans göstermişti.Herkes ve ben Yusuf'un birinci olacağına emindik. Sonuçlar ilan edildiğinde Yusuf ikinci, ben birinci ilan edilmiştik, ama aslında Yusuf'un hakkı yenilmişti. Dinleyiciler ve biz şoktaydık. Aslında Yusuf'un birinci ilan edilmesi gerekliydi. Jürinin değerlendirmesini hiç kimse kabullenememişti. Yıllar yılı bu olayı tatlı bir anı olarak hatırladık.Ama gülmedik. Hayatta ilk kez haksızlığı tadıyorduk. Yusuf gerçekten çok iyi şiir okurdu o yıllar...Sonra iyi şiirler yazdı. Hayatı tam manası ile mücadelelerle geçti. Geldiği noktaya dişi, tırnağı ile geldi. Orta halli bir aileden geliyordu. Yusuf kızkardeşleri için çok değerliydi. Tabi kardeşleri de onun için öyleydi. Şimdi kızkardeşlerinin bu büyük acılarını dindirmek mümkün değil. Allah'tan sabırlar diliyorum. Allah bu acıya dayanma gücü versin. Yusuf'a Allah'tan rahmet diliyorum...Yusuf'la en son görüşmemiz, geçen yıl Elazığ'a gelişi ile olmuştu. Ne garip! Yaşam tarzı gibi, gidişi de çok garip ve ani oldu. Yeri büyük bir boşlukta kaldı. Aşağıda şairler için yazdığım bir şiiri onun anısına yazıyorum. Vay..Yusuf Vay...Yerin dolmayacak gardaş bilesin! ...Gittiğin yerde kimse hakkını yiyemeyecek...Birincisen birincisin...Kimse ikinci oldun diyemeyecek...

Artık Şiir Bitmiştir

Söz vermişim,
Ömrüm oldukça arar sorarım seni.
Kalemimde şiirlerle,
Emrine vermişim bu ellerimi...
Eğer bir gün gelir de,
Artık duymazsan şiirlerimi;
Rüzgârda kalmıştır kafesim,
Can kafesten uçmuştur...
Biliyorsun sevgimle aydınlattım hep,
Yüreğimde olduğun yeri.
Bir çıra eyledim,
Uğruna verdim ümitlerimi...
Eğer bir an bile karanlıkta kalırsan,
Bil ki çıram sönmüştür.
Bir gün haber gelmezse benden,
O zaman ümidi kes gelecekten...
Bilirsin asla şiirsiz bırakmazdım seni..
Ancak kalemler terk etmiştir ellerimi..
Düşmüştür bir hazan yaprağı dalından,
Artık şiir bitmiştir...
O vakit bilesin ki bu vefasız dünyadan,
Bir garip şair daha göçüp gitmiştir...

Zekeriyya Bican

Geldiğim noktadan maziye bakıyorum. Yıllar geçmiş aradan. Geçen bu yıllar içinde ne kadar çok gelecek yılların gizemleri mevcuttu. Geleceğin gizemlerinden, bu gizemler içindeki acabalardan endişe duyardım. Lise son sınıfa geldiğimde, önümüzdeki yıllarda hangi mevki veya yerde duracağım takılırdı aklıma...Ne olacaktım! ...Mesleğim ne olacaktı? Evlenildiğimde, bu evlilik nasıl bir evlilik olacaktı? Çocuklarım olacak mıydı? Onlara iyi bir istikbal hazırlayabilecek miydim? Maddi durumum ne olacaktı? Benden beklentileri ne olacaktı? Bu beklentileri karşılayabilecek miydim? Bu günkü arkadaşlarımın yeri ve konumu ne olacaktı? Binlerce gizemli soru takılırdı aklıma... Bir de yapmak istediklerim vardı... Bunların ne kadarını yapıp ve başarabilecektim. Şiirler yazıyordum...Bu şiirleri bir gün insanlar bir kitap içinde basılı olarak görüp, okuyacaklarımıydı? ...Zihnime takılan bu binlerce soru ve sorun ne kadar komik şimdi...Çünkü hepsini yaşadım ve zihnimin bir köşesinde kayıtlı hepside...Ama yine de binlerce gizem dolu yaşam var önümde...yaşayacaklarımın gizemleri yine zihnimi meşgul etmeye devam ediyor. İnsan yaşadığı sürece bu binlerce gizem dolu soru işaretlerini yaşayacak elbette... Bir sonraki durakta, yine bu gizemlerin meşkul ettiği zihin, bu gün olduğu gibi gülüp geçecek biliyorum... Yinede gizemlerden bir türlü kurtulamıyorum. Sanırım son nefesimizde son kez geçmişin bütün gizemlerine de gülüp geçeceğiz. İş işten geçmiş olacak. Boşuna kafa yoruşlarımıza gülmek veya acımaya vaktimiz olmayacak. Biliyorum… Zekeriyya BİCAN (Mühendis-Şair ve Yazar)