Ercan Cengiz Adlı Antoloji.com Üyesinin Şair ...

usta, gül, ölüm...
birşeyler eksik ama ne,
ilk 4-5 satırda bişeyler var, sonraki 4 satır uymamış...

akıcı ve özeleştirel...

şiir gibi şiir,

şiiri bir kaç kez okudum, içinde önemli vurguları barındırıyor olmasına rağmen bir türlü rayına oturtulamamış bir şiir, şair söylemek istediğini korkarak ifade etmeye başlayınca herhalde böyle oluyor, kopukluklar arasında gidip gelmeler sanırım bundan...

akıcı, güzel, yüreğin seslenişi duydum

14 defa 'göz' kelimesi kullanışmış, 4 defa 'sis', 7 defa 'şehir'... gerisini siz sayın ve hepsi 21 satır yazının içinde oluyor bunlar... ve
'Kimsenin kimseye gözü değmiyorsa şiir niye? '
YORUMSUZ

'demedim mi?' çok işlenmiş,

hikayesine gerek yoktu bence, şiirde kısmen var...
şiirin hikayeyle ya da başka birşeyle açıklanmaya çalışılması şiiri öldürür,
insan ya hikaye yazar, ya da şiir...
sanırım şair hikayeyle şiiri güçlendireceğini düşünmüş, ama değil... şayet şiirde anlatması gerekeni tam olarak anlatamadığını düş ...

Gözyaşı 'En kadim dostudur gözlerin'...
bir ülkede ağlayanların, acı çekenlerin sayısı gülenlerden çok olursa böyle bir dize çıkar ortaya...
ama bir şiirin içinde olması 'kabullenme, yaradana sığınma' tepkisiz kalma, hesap sormamayı da beraberinde getiriyor,
şair bu anlamda dönüp kendine bakmal ...

ilkokul çocukları için güzeldir herhalde... çok sıradan,

şiir mi, tamamlanmayı bekleyen bir çalışma mı...
iytiyar(cık)lar sanki oturup dağa bakıyorlar, hem de kahvede,
kahvede oturan ihtiyarlar böyle bir havada ya sobanın başında toplanırlar ya da pişti mişti oynarlar,
(gizli gizli düşünmek, çaresiz üşümek...)
ve bir de akşam güya, dışarısı karanl ...

hemen nerdeyse tüm şiirlerinde dikkatimi çeken bir şey var,
söylenecek şeyi gırtlağında tutup başka bir şey söylüyormuşun gibi geliyor,
bu şiirde daha belirgin bu dediklerim, tek açıdan bakınca sıkışıp kalıyor, şiir zincire vursalar bile yerinde kalmamalı, sürekli kendini üretmeli,
benim şiirer ...

yaşadın mı büyük yaşıyacaksın,

emaneten yaşadığımıza bakılırsa sözün anlamı ortaya çıkar,

baştaki iki kıta iddiadan kurtulursa şiir yerine oturur, yüreğine sağlık...

yüreğine sağlık,

Dilimde bir buruk destansın koçero koçero
Yüreğimde yankılanmakta sesin...

hem burukluk, hem yankılamak...

akıcı, güzel, toplumcu,
ne acıdır ki 'barışa ağıt' şiirleri yazılıyor hala,
insanın insanca yaşamasını fazla gören yedi başlı devler savaşta ısrar ettikçe de yazacaktır barışı haykıran kalemler...

akıcı, derin anlamlı ve güzel bir şiir,

F-16'ların arkasında insanın ne kadar dostu olabilir ki,
'dostları olmalı insanın,
ermiş, bilge hayatı ezbere okuyabilen'

bu iki dize de yazdığımı doğrular nitelikte,
insan nasıl yaşarsa öyle düşünür derler, doğruymuş...

bir ayda iki kez 'günün şiiri' yapmaları değil mesele, her günün şiiri de yapsalar bu şiiri, anlamayan gine anlamaz,
Nazım bu, anlamak için O'nun gözüne yakın olmak lazım...

devlet olgusu, karakteri gereği eşkiyadır, teröristtir, zalimdir,
buna karşı elbette insanın 'beni' gelişmeli, insan elindeki gücünü bilmeli, tanımalıdır kendini..
ve demelidir artık, herşey devlet için değil, herşey insan için....

bugün güzel bir hediye aldım, Hasan Hüseyin Korkmazgil'den Amenna şiiri... Hele bir de Ahmet Kaya'nın yorumundan dinleyince bir başka tad katıyor şiirer,
dizeler yürüyen canlılar.....
Antoloji yönetimini kutluyorum, günün şiiri olarak aldıkları için...

Dışarıdan bakıldığında şiir denince (Türkiye'den) Nazım akla gelir ve Nazım'la tanınır, varsın onlar 'Vatan Haini' desinler....
Ki 'vatanseverleri' Susurlukta, Şemdinlide ... orda - burda görüyoruz....

Ben İstanbul’da Doğsaydım Kardeşim

ben İstanbul’da doğsaydım kardeşim
sevgilimin rüzgarla sevişen o sarı saçlarını anlatırdım size
belki Uludağ’da kendini gösteren o çınarın dibinde
akan bir parmak suyla taşırdım ismini
Kadıköy İskelesi’nde son el sallayışımı ahbaplarıma
Taksim Meydanı ...

hikaye tadında..