Emrah Ateş Antoloji.com

Özgeçmişim
Adım Emrah Ateş, 24 Haziran 1989 tarihinde İstanbul K.Çekmecede doğdum. Yazı hayatıma ilk olarak 1999 da yaşanan 17 ağustos depreminden sonra, hocamın istediği şiir ödevinde yazdığım şiirle başladım. Şiirim hocam tarafından çok başarılı bulunup, birçok kez düzenlenen müsamerelerde bu şiiri okudum. İşçi bir babanın en küçük çocuğuyum ve babam 2003 de rahmetli olup, birçok ailevi problemlerden dolayı da şahsi yaşamıma bir süre yalnız devam etmişimdir. Babamı kaybettiğim zamanlarda maddi durumum kötü olduğu için okul hayatına ortaöğretimde son verip, liseye açıköğretimden yazılarak çalışma hayatına başladım. Hemen hemen her işin elinden tutarak, tüm boş vakitlerimde kendimi rahatlatan tek şeyin yazmak olduğuna inanarak; gördüğüm-hissettiğmi-yaşadığım veya yaşamak istediğim her şeyi kaleme dökmeye çalıştım. Ağlayamamamı  bir şiirimde ‘’sözlerim benim gözyaşlarım’’ niteliğinin kullanarak, ağlayamadığımı anlatmaya çalıştım.

En sevdiğim şair Nazım Hikmet Ran’dır. Nazım Hikmet’e hitaben yazdığım birçok şiir ve yazım bulunmaktadır. Müzik alanında da yetenekli olduğumu kavradığım vakit,  türkü, pop ve rap olmak üzere birçok şarkı besteledim. Ama bunların hiçbirini biryerde kullanmadım.. Bir ara saz dersi görmeye başlayıp sonra da yarım bırakmak zorunda kaldım. En sevdiğim ensturman sesi bağlamadır. Her tür müziği dinleyen ama türkülerin kendince ayrı bir yeri olduğuna devamlı inandım. Bu konudaki duyularımı anlatacak en güzel söz ise  Nazım Hikmet’in. ‘’İnsanların türküleri kendilerinden güzel’’ …  sözüdür.
Daha sonraki zamanlarda çıkarmak istediğim kitabım ve geleceğim hakkında endişeler duyduğum için, bir süre film sektöründe bulundum. Film sektörüne figüran olarak başlayıp ne kadar da ilerleme kaydetmek istesemde, sektörün krize uğraması- eğitimim olmaması- iyi bir ajansta bulunamam ve dizilerin çoğunun yayından kaldırılması sebebiyle oyunculuktan ümidi kesip yazı yazmaya devam ettim.  İntihar isimli bir kısa filmde başrolü oynadım ve birçok dizide figüranlık yaptım. En güzel şiirlerimi tranvayda yazdım. Kapalı bir yerde oturup yazmaktansa insanların arasında durup kalabalıkta yazmayı tercih ederim. Çünkü her an yaşanacak ufak bir olay bile insana ilham verebilir.  En değer verdiğim varlığım; lakab-ı m olan , ’’ zeko’’ dur. Taşıdığım lakab, ölen babama ait olup, kendi verdiğim isimle ‘’babadan vasiyet-i yadigar’’ olarak nitelendirdim.  En büyük hayalim bir gün tranvayda giderken, yanımda oturan kişinin benim kitabımı okuyor olmasıdır. Sade bir hayatı tercih ettiğim için yolda kimsenin beni görüp de imza peşinde koşup koşmamasını umursamıyorum.  Benim için şöhret değil yazdıklarımın insanlarda nasıl bir duygu uyandırdığıdır. Her hangi bir dergide bile benim için güzel bir yazı bulursam, ne mutlu bana. Kullandığım mahlaslardan birkaçı; fareli evin şairi, aslı yitik şair, misal-i şair, zekocan…

Ayrıca haftalık yazılar yayınladığım bir blogum var; http://entellektuelkarsli.blogspot.com/ takip ederseniz sevinirim.
..