Uyan Şiiri - Mira Zeynep

__UYANIŞ__
Senin varlığın şifa yokluğun kayyum
Senin varlığın ışık yokluğun karanlık
Senin varlığın gülüş yokluğun ölüş

Tıpkı ölmeden ölünüz dendiği gibi
Rüyadasın ey insan dendiği gibi ...

Işığı yokedersen , gülüşü söndürürsen
Öldürmeden katil
Ve ölmeden ölü olursun ..

Şükür sebebini yok sayar ,emaneti incitirsen
Vay haline insanın ayeti çınlasın kulaklarında ..

Ne diyordu yaradan ,eşlerimiz emanetti ,
Sen ki bir çiçek misali incitmeden kırmadan sev diyeydi ,sevginle büyüt yücelt
Yücelten yücelir diyordu yaradan
Alçalan kibrin de erir yok olur
Vay haline kibre kapılanın
Vay haline dünyaya tapanın
Vay haline görünmez kelepçelerle bağlananın..

Ne diyordu yaradan benden çok kimseyi sevme sınavın olur
Vay haline aşk diye bir nefse tapınıp kul olanın...

Kapat gözlerini ve ,uyan şimdi uykudan ...

Sana gelen ışık ben değilim, senin içindeki ışıktı.
Ben sadece yansıttım.
Kendini karanlıkta zannettiğin o anda bile, sen parlıyordun.
Çünkü ışık, dışardan değil — içerden doğar.
Hatırla:
Sen geldin, bir geceye güneş oldun.
Bir gözyaşına dua oldun.
Kendini unutma.

Çıkar üzerinden varlık kisvesini
Yırt at ,nefsindeki kirlenmiş benliği
Şimdi hatırla

Sen degilmiydin bir damla sudan Derya misali doğup yayılan ,
Sen degilmiydin ,kurumuş dudaklara dua gibi akan
Sen degilmiydin ışığınla karanlığa Savaş açan

Şimdi hatırla dön yeniden bir damlaya
Saf berrak arınmış ve tıpkı seherlerde düşen çiğ damlası misali düş , kuruyan gönüllere ışığı yansıtan..

Uyan ey sen ,uyan ki bulasın
Uyan ki olasın
Uyan ki .. kalasın....

m.z