Utansın Şiiri - İbrahim Ünlü

Hadi sen gel
Gelmediğin günler utansın
Gözlerinle işgal altındaki ülkeler utansın
Bir sevdanın sersemliği utansın
Seni özleyen hasret
Seni söyleyen şarkı
Sana tutulan dilek
Dilek ağacında kumaş utansın
Tenine alışmayan tenimin sıcaklığı
Darmadağın yaşamanın
sendeki düzeni utansın
Hadi sen gel
Gelmediğin günler utansın.

Dudağınla kaynar içim
Heryanım alevlenir.
Dalıp dalıp gider hayallere yalnızlığım
Gülden çaldı rengini dudakların
Sana rengini vermeyen güller utansın
Hadi vur aşkı yüreğine
Hadi vur sevdanı sırtına
Hadi yüklenin şu sevdiğiniz
Şu her an düşlediğiniz;
Plastik kadınların günahlarını
Bak semazenler gibi dönüyor dünya
Seni görüp de başı dönmeyenler utansın
Hadi sen gel
Gelmediğin günler utansın

Dağ menekşem
Hazin parıltılım
İşgal altında hayallerim
Bezgin bir his;
Bezginliğinden utansın…
Gecenin karanlığına dayamak sırtımızı
Tutup saçlarından şu karanlığın
Sürüklemek aydınlığa…
Gözlerine yazmayan mektuplar
Hani başını kaldırdığında göklere
Seni görüp de kaymayan yıldızlar utansın
Hadi sen gel
Gelmediğin günler utansın

Namussuzca vurdu bizi karanlıklar
Kalabalıklar büyüttü yalnızlığımızı
Unuttuğumuz bir şey vardı
Maviden artan
Lakin siyaha sipariş edilen birşey…
Sebepsizdi ölüm
Bize sormadan uzardı saçımız sakalımız
Kavaklar gizlice boy büyütürdü
Otlar habersizdi yeşile büründüğünün
Sana bürünmeyen doğa utansın
Hadi sen gel
Gelmediğin günler utansın!

Esir bir adam vardı
Hücrede yatardı
Mavi bir gökyüzü parçası görünürdü
El kadar penceresinden…
Kafasında dışarının tasarımı vardı
Seni kafasında tasarlamayan düşünce utansın
Sağa sola sapar aklımızın oluşumu
Kıskanç bir dalga alır götürür
Ayak izlerini sahillerden…

Ne yana baksam
Heryerdeki sen
Ne tarafa otursam
Sen adresimsin…

Hadi sen gel;
Gelmediğin günleri çağırma!