UTANSIN
Kaçarak dostundan açan arayı
Hasreti demleyen gözler utansın
Kurtarıp kendini bulan parayı
Seveni görmeyen körler utansın
Zengin oldum diye övünüp duran
Yoksulun uğrunda görünüp duran
Yalandan ağlayıp dövünüp duran
Haddini bilmeyen özler utansın
Makam benim diye vuran vurgunu
Uyutup milleti yapan soygunu
Halkımın içine sokan bozgunu
Vicdanı dönmeyen kalpler utansın
Doğu batı güney ayrımı yapan
Doğru yoldan ırak yollara sapan
Allah’ı bırakıp kullara tapan
Beyini ermeyen beyler utansın
Cahille beraber kamili ezen
Temizlikten mahrum pislikte yüzen
Yüksekte yol alan göklerde gezen
Ceddini sezmeyen hisler utansın
Karanlık bakışlar aydın olmazsa
Halden anlayanlar hatır sormazsa
Bilgini uğpraşıp kafa yormazsa
İlmini sermeyen şerler utansın
Aynada kendine bakıp görmeyen
Anlamaz her dilden gönül vermeyen
Yaşayan bir canı bahçe bilmeyen
Gülünü dermeyen eller utansın
Kaşına gözüne kirpiğe değen
Yalana bulaşan doğruya söven
Yüreğinden vuran ruhunu döven
Zalimi yelleyen erler utansın
Ruhun incesinden nasip almayan
Mazlum yücesinden ibret bulmayan
Hayat öyküsünden dostluk kurmayan
Şiddeti besleyen yerler utansın
Gönlünce vermeyen umut çağını
Meydana koymayan gönül bağını
Büyüten kinleri hicran dağını
Düzleri görmeyen yerler utansın
Kin kibir taslayan göremez vefa
Candan sevmeyenle çekilmez cefa
Yalandan sarılmakla olmazki sefa
Semtini dölleyen genler utansın
Yalnız bu dünyada bir hüküm süren
Kör pınarda kısmet benimdir diyen
Bir viraneyken saraya dönen
Geçmişi kirleyen evler utansın
Bir derde girip derman olmayan
Nur çerağı yakarak nurla dolmayan
Mansur gibi olup dara durmayan
Ermeyi sevmeyen serler utansın
Yardıma uzanan elleri yoksa
Vicdanı sızlayan kalpleri yoksa
Kendinden başka bir dertleri yoksa
Milleti görmeyen devler utansın
Varlığı cebinde parada sayan
Dirlik ve düzeni kenara koyan
Nefsini yenmeden yaşarım sanan
Benliği silmeyen binler utansın
İhsanı ikramı bulunmaz ise
İnceden bir ruhu bulunmaz ise
İlmin sıfatına varılmaz ise
Bilmeyi önleyen sözler utansın
Bulandır mide bulunsa bir kıl
Dünya düzenine ermez bin akıl
Altına karışsa bellidir çakıl
Gerçeği süzmeyen sırlar utansın
Atılan çığlıklar duyulmaz oldu
Kimsesiz yetimler korunmaz oldu
Toprağa düşenler sorulmaz oldu
İnsanı gizleyen kullar utanmaz
Sızladı yüreğim içten söyledim
Kötü rüya gördüm düşten söyledim
Eğri büğrü bilmem düzden söyledim
İsyanı yelleyen günler utansın
Duran’ım acıdı ruhum ezildim
Baykuş oldum öttüm viran gezindim
Nice benlik gördüm yaman üzüldüm
Dünyevi ölmeyen benler utansın
Duran SAPER 09.05.2009
Duran Saper
Kayıt Tarihi : 6.12.2018 15:55:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!