Utansın Şiiri - Duran Saper

UTANSIN

Kaçarak dostundan açan arayı

Hasreti demleyen gözler utansın

Kurtarıp kendini bulan parayı

Seveni görmeyen körler utansın

Zengin oldum diye övünüp duran

Yoksulun uğrunda görünüp duran

Yalandan ağlayıp dövünüp duran

Haddini bilmeyen özler utansın

Makam benim diye vuran vurgunu

Uyutup milleti yapan soygunu

Halkımın içine sokan bozgunu

Vicdanı dönmeyen kalpler utansın

Doğu batı güney ayrımı yapan

Doğru yoldan ırak yollara sapan

Allah’ı bırakıp kullara tapan

Beyini ermeyen beyler utansın

Cahille beraber kamili ezen

Temizlikten mahrum pislikte yüzen

Yüksekte yol alan göklerde gezen

Ceddini sezmeyen hisler utansın

Karanlık bakışlar aydın olmazsa

Halden anlayanlar hatır sormazsa

Bilgini uğpraşıp kafa yormazsa

İlmini sermeyen şerler utansın

Aynada kendine bakıp görmeyen

Anlamaz her dilden gönül vermeyen

Yaşayan bir canı bahçe bilmeyen

Gülünü dermeyen eller utansın

Kaşına gözüne kirpiğe değen

Yalana bulaşan doğruya söven

Yüreğinden vuran ruhunu döven

Zalimi yelleyen erler utansın

Ruhun incesinden nasip almayan

Mazlum yücesinden ibret bulmayan

Hayat öyküsünden dostluk kurmayan

Şiddeti besleyen yerler utansın

Gönlünce vermeyen umut çağını

Meydana koymayan gönül bağını

Büyüten kinleri hicran dağını

Düzleri görmeyen yerler utansın

Kin kibir taslayan göremez vefa

Candan sevmeyenle çekilmez cefa

Yalandan sarılmakla olmazki sefa

Semtini dölleyen genler utansın

Yalnız bu dünyada bir hüküm süren

Kör pınarda kısmet benimdir diyen

Bir viraneyken saraya dönen

Geçmişi kirleyen evler utansın

Bir derde girip derman olmayan

Nur çerağı yakarak nurla dolmayan

Mansur gibi olup dara durmayan

Ermeyi sevmeyen serler utansın

Yardıma uzanan elleri yoksa

Vicdanı sızlayan kalpleri yoksa

Kendinden başka bir dertleri yoksa

Milleti görmeyen devler utansın

Varlığı cebinde parada sayan

Dirlik ve düzeni kenara koyan

Nefsini yenmeden yaşarım sanan

Benliği silmeyen binler utansın

İhsanı ikramı bulunmaz ise

İnceden bir ruhu bulunmaz ise

İlmin sıfatına varılmaz ise

Bilmeyi önleyen sözler utansın

Bulandır mide bulunsa bir kıl

Dünya düzenine ermez bin akıl

Altına karışsa bellidir çakıl

Gerçeği süzmeyen sırlar utansın

Atılan çığlıklar duyulmaz oldu

Kimsesiz yetimler korunmaz oldu

Toprağa düşenler sorulmaz oldu

İnsanı gizleyen kullar utanmaz

Sızladı yüreğim içten söyledim

Kötü rüya gördüm düşten söyledim

Eğri büğrü bilmem düzden söyledim

İsyanı yelleyen günler utansın

Duran’ım acıdı ruhum ezildim

Baykuş oldum öttüm viran gezindim

Nice benlik gördüm yaman üzüldüm

Dünyevi ölmeyen benler utansın

Duran SAPER 09.05.2009